Prolog

„Co mnie w życiu inspiruje? Z pewnością wiele rzeczy ma mniejszy lub większy wpływ na podejmowane przeze mnie decyzje czy chociażby na wartościowanie danych spraw.

Życie składa się z wielu przeróżnych sytuacji. Jest taką sinusoidą zdarzeń. Raz na wozie, raz pod wozem. Fortuna kołem się toczy. Mamy wiele powiedzeń, przysłów tego typu. Fakt, nie zawsze może być kolorowo. Czasem jest lepiej, a czasem gorzej, ale mimo wszystko nie wolno nam się załamywać! Głęboka wiara w to, czego się chce może czynić cuda.

Prawda jest taka, że w dzisiejszych czasach wszyscy żyjemy w ciągłym biegu. Nowe zadania, wyzwania. By mieć coś z życia, trzeba się bardzo starać. Nie raz zaharowując się przy tym na śmierć. Ludzie pokładają w nas nadzieje i to jest właśnie najniebezpieczniejsze. Bycie pod ciągłą presją nie ułatwia, a jedynie utrudnia wiele spraw. Powoduje, że gonimy za perfekcją, nie zauważając, że tracimy przy tym cząstkę siebie. Robimy coś na siłę, by tylko dogodzić innym. Staramy się ich zadowolić, jednocześnie bojąc się porażki. Obawiamy się szykan, pretensji. Zbyt wielkie pokładane w nas nadzieje, niszczą nas. A przede wszystkim naszą psychikę. Niestety, nie jest łatwo poradzić sobie z presją. W takich sytuacjach bardzo przydaje się doświadczenie innej osoby. Ja zawsze, kiedy odczuwam na barkach presję, sięgam do książki Victora Valdesa. Jego metoda V naprawdę wiele mi dała. To właśnie jemu zawdzięczam powrót spokoju i harmonii do mojego życia. Bo przecież jeden przegrany mecz nie stanowi o całym sezonie bez trofeów.

Ciężko jest, zwłaszcza nam, Polakom, być optymistami i cieszyć się z życia. Tak po prostu. Zamiast z radością witać nowy dzień, który może nam dostarczyć wielu atrakcji, doświadczeń i wspomnień, wolimy narzekać, że sąsiad zarabia więcej i właśnie kupił sobie nowe auto, kiedy nas na to nie stać. Marudzimy, że tak słoneczny dzień psuje przelotny deszcz, zamiast cieszyć się, że za kilka chwil na niebie pojawi się piękna tęcza. Ale cóż poradzić? Taka jest nasza mentalność. Chyba mamy to wrodzone… Mimo wszystko, staram się pozytywnie podchodzić do życia. Wzorem takiej postawy jest dla mnie brazylijski piłkarz – Dani Alves. To człowiek, od którego zawsze bije pozytywna energia. Nie da się nie uśmiechnąć, kiedy wstawia na swoje portale społecznościowe jakieś kolejne zwariowane zdjęcie, okraszone niemniej zabawnym komentarzem. To on mnie nauczył, że z życia trzeba się cieszyć, uśmiechać się do niego. Jakby to powiedzieli Hiszpanie, być „sonriendo a la vida”. Bo życie jest po to, aby się nim cieszyć i po to, aby je przeżyć, jak głoszą słowa piosenki „Eres especial”.

I tak oto docieramy do trzeciego punktu, który mnie w życiu motywuje. Motywuje do tego, by nie spoczywać na laurach ani się nie poddawać. By nie rezygnować z marzeń tylko dlatego, że ktoś w nie nie wierzy. Marzenia są po to, by je urzeczywistnić. Ale najpierw musimy uwierzyć sami w siebie. Samoakceptacja może być bardzo trudna, lecz nie warto się szybko poddawać. Wszyscy jesteśmy wyjątkowi i musimy o tym pamiętać! Jasne, że każdy z nas ma czasem gorszy moment, ale trzeba umieć się z niego podźwignąć. Co ja robię, gdy czuję, że zaczynam tracić wiarę? Włączam sobie którąś z piosenek wyprodukowanych przez Wahina na rzecz projektu „Ve a por tus sueños” lub „Companero de mi viaje” i uważnie wsłuchuję się w słowa, które są po prostu piękne.

To zawsze poprawia mój humor i nastrój, jak również daje siłę do walki. Tak się akurat fajnie złożyło, że to piłkarze są moją inspiracją do działania. :)”

***

miesiąc później

– Możesz sprawdzić mojego maila – rzuciła telefon przyjaciółce, chwytając jednocześnie butelkę wody niegazowanej. Przymknęła oczy i wypiła kilka dużych haustów.

– Tylko żebyś się nie zadławiła, Rianna! – rzucił z włoskim akcentem i szturchnął ją przyjaźnie wysoki brunet.

– Spokojnie, trenerze. – puściła mu oczko – Jeszcze będzie się trener musiał ze mną trochę poużerać.

Ariadna ze śmiechem pobiegła do szatni, aby się przebrać. Starannie złożyła strój, ubrała jeansy i luźny sweter, a treningowe buty zmieniła na airmaxy. Podeszła do lustra, poprawiła włosy, zapięła na nadgarstku bransoletkę i była już gotowa, by udać się na kolejne zajęcia. Przed wyjściem z hali pomachała jeszcze trenerowi, słodko się uśmiechającego na ten gest i chwyciła za ramię koleżankę, którą pociągnęła za sobą.

– I co? Coś ciekawego napisali? Jakiś mail z wyznaniem miłości? – poruszyła zabawnie brwiami.

– Mhm, od zadań z matmy. – pokiwała głową – I jeszcze jakiś mail z prośbą o kontakt, bo wygrałaś jakiś konkurs czy coś takiego.

– Co takiego?! – pisnęła – Pokaż mi to. – ponagliła ją – Nie wierzę. – wyszeptała, a jej źrenice zrobiły się ogromne – Wygrałam wejściówkę na trening Lewandowskiej w Monachium!

***

Witam na moim nowym blogu z moim brand new opowiadaniem! :D Tak, tak, zgodnie z Waszą decyzją główną męską postacią będzie tutaj Rafinha A. Ale przygotujcie się na dużą ilość piłkarzy (i nie tylko). Będziemy operować głównie przy FC Barcelonie, Realu Madryt CF i FC Bayernie Monachium. Co z tego wyjdzie? Zapraszam serdecznie do śledzenia i udostępniania. :*

Pod koniec tygodnia dokończona zostanie poprzednia historia.

Do napisania! ;)