XX: I've cried a thousand storms. I've blown away the clouds

                Kiedy wjechali na prywatne osiedle apartamentowców w jednej z dzielnic Barcelony, minęła już dwudziesta trzecia. Na dworze zapadł zmrok, a alejki oświetlały liczne lampy, dzięki którym bez problemu można było się poruszać. Zgasiła silnik i przeciągnęła się z głośnym jękiem. Brazylijczyk się na nią zapatrzył i zachichotał.

– Mówiłem, żebyśmy się zmienili już jakiś czas temu.

– Lekarz powiedział, że lepiej, żebyś sam nie jechał tak daleko – przypomniała.

– Mała, ale ja przecież nie jechałem sam. Byłabyś koło mnie w razie czego.

– Ugh, tak byłam spokojniejsza. – wzruszyła ramionami ­– I co? Chyba nie jestem aż tak złym kierowcą? Lewy cię nastraszył przy obiedzie – zaśmiała się.

– Wiedziałem, że on nie mówi serio.

– Ciekawe skąd?

– Gdyby uznawał cię za złego kierowcę, na pewno nie pozwalałby na to, żebyś woziła jego córeczkę, mała.

– Może i tak. – westchnęła – Rafa, może to dziwnie zabrzmi, ale mam prośbę – przygryzła wargę.

– Tak?

– Mogłabym przed powrotem skorzystać z twojej łazienki?

– Zapraszam na górę.

                Weszli do środkowej klatki, po czym wjechali na trzecie piętro. Na końcu korytarza znajdowało się mieszkanie piłkarza. Otworzył drzwi i puścił dziewczynę przodem. Ona udała się do przepięknej, szarej łazienki, a on zrobił szybko kanapki i zaparzył herbatę. Po wspólnie zjedzonym posiłku, blondynka błogo się przeciągnęła na krześle przy wyspie kuchennej i z wdzięcznością spojrzała na bruneta.

– Dziękuję za kolację. Wiesz, że nie musiałeś.

– Ty też nie musiałaś mnie odwozić z Madrytu. Ani w ogóle przychodzić do szpitala - wygodnie się oparł.

– Ale chciałam – przyznała.

– No właśnie. Ja też chciałem cię nakarmić – wzruszył ramionami, a następnie wstał i włożył naczynia do zmywarki.

– Nie pierwszy raz – zachichotała.

– Owszem. I nie ostatni. – dodał – Jutro też cię nakarmię.

– Słucham? – zdziwiła się.

– Zrobię jutro śniadanie.

– Ale Rafa… – zaczęła.

– Chyba nie myślałaś, że pozwolę ci jechać w środku nocy ponad sześćset kilometrów? – uniósł brew ku górze.

– Taki miałam plan… – opuściła głowę i wpatrywała się w swoje palce.

– Nie ma nawet takiej opcji, mała. – pokręcił głową – Zostaniesz tu na noc. Zaraz pościelę ci w pokoju gościnnym.

– Rafinha…

– Nie przyjmuję żadnego sprzeciwu – pogroził jej palcem.

– Ale ja nawet nie mam żadnych ciuchów na przebranie! – jęknęła.

– Do spania wystarczy ci koszulka. – odpowiedział. Poszedł do jednego z pokoi, z którego wrócił po chwili z granatową koszulką z krótkim rękawem od Tommy’ego Hilfigera – Proszę. W łazience jest balsam, krem do twarzy. Chyba się nadadzą. Możliwe, że w pierwszej szafce po lewej są jakieś babskie kosmetyki mojej siostry. Na pewno się nie obrazi, jeśli coś sobie pożyczysz. – puścił jej oczko, a widząc wahanie wypisane na tej pięknej twarzy, dodał twardo – Zostajesz tu na noc, Ari.

– Dobra. – westchnęła – To ja pójdę się odświeżyć w takim razie.

                Stanęła przed dużym lustrem zawieszonym nad umywalką i przyjrzała się swojemu odbiciu. Nie tak to zaplanowała. Od razu po przywiezieniu piłkarza do stolicy Katalonii miała wyruszyć w drogę powrotną. Nie miała w planach kolacji, ani tym bardziej noclegu w jego mieszkaniu. Pokręciła głową. Nie wiedziała, co robić, jak się zachować. Wyciągnęła telefon z tylnej kieszeni spodni i wysłała wiadomość Lewandowskiemu. Powinien już spać, ale jeśli przeczyta to rano, nie będzie się martwił, że przyjaciółki nie ma w jego domu.

Rafinha nie chce, żebym jechała w nocy tyle kilometrów i chce, żebym została na noc w jego mieszkaniu. Padam, więc chyba zostanę. XOXO

W szafce, o której mówił Brazylijczyk znalazła płyn do demakijażu Thaisy i waciki, więc wzięła się za zmywanie dzisiejszego makijażu. Zdziwiła się, kiedy usłyszała dźwięk przychodzącego smsa. Odblokowała wyświetlacz i przeczytała.

I bardzo dobrze. Nie spieprz tego, Ari. Kochamy Cię XOXO

No cóż… Tego się nie spodziewała. Robert nie dość, że nie spał, to jeszcze cieszył się, że nie wracała na noc i najwyraźniej miał nadzieję na to, że się z Alcântarą dogadają i do siebie wrócą. Jednak dziewczyna nie sądziła, żeby on miał chęć na jakąkolwiek rozmowę. Zwłaszcza o tej porze i po jego dziwnym zachowaniu w trakcie podróży. I tutaj też się zdziwiła, bo kiedy opuściła pomieszczenie, zauważyła siedzącego na kanapie w salonie chłopaka, już przebranego w piżamę. Opierał głowę na dłoniach i zdawał się wyraźnie czekać na Polkę. Podniósł na nią wzrok, gdy tylko wyczuł jej obecność. Obciągnęła bardziej koszulkę, bo nagle zdała sobie sprawę z tego, ile odkrywała. Gospodarz z kolei poklepał miejsce koło siebie, zachęcając, by usiadła. Powoli, niepewnie to uczyniła. Przygryzła wargę i tępo wpatrywała się w panoramę miasta, malującą się za przeszkloną ścianą.

– Ari… Chyba musimy porozmawiać.

– O czym? – wychrypiała.

– O nas? – zakpił – Chciałbym się w końcu dowiedzieć, co się stało we Francji? Dlaczego uciekłaś? Odeszłaś bez pożegnania… Nawet na to nie zasługiwałem? Na głupie „żegnaj”? – spojrzał na nią zbolałym wzrokiem.

– To nie tak… – jęknęła, podkulając nogi pod siebie.

– A jak?

– Gdybym do ciebie wtedy poszła, nie potrafiłabym wyjechać. – zacisnęła oczy – To było jedyne wyjście.

– Ale dlaczego w ogóle wyjechałaś? – naciskał – Zrobiłem coś nie tak? Pośpieszyłem się z czymś? Odnosiłem wrażenie, że dobrze ci ze mną było. Mówiłaś, że kochasz…

– Było mi z tobą wspaniale, Rafinha – pociągnęła nosem.

– Więc co? – złapał jej podbródek i zmusił, by spojrzała mu w oczy – Nie zasługuję na to, by poznać prawdę?

– Bo to by się nie miało prawa udać, Rafinha! – z jej oczu zaczęły płynąć łzy, a i jego oczy się zaszkliły.

– Bo?

– Bo ty jesteś piłkarzem Barcelony, a ja wtedy dopiero zaczynałam studia we Wrocławiu… Nie miałam matury międzynarodowej, więc nie mogłam zacząć studiować tutaj. Normalnie nawet wymian studenckich nie ma na pierwszym roku. Co prawda, ja w drugim semestrze dostałam się na wymianę do Monachium, ale to tylko dlatego, że był wakat, bo ktoś zrezygnował, a ja miałam najlepsze oceny i potencjał, jak to określili wykładowcy. Poza tym Robert też maczał w tym palce… – pociągnęła nosem – Rafa, ja nigdy nie wierzyłam w związki na odległość, rozumiesz? Prędzej czy później któreś z nas by nie wytrzymało, doszłoby do jakiejś zdrady… Poza tym, ja wiem, że życie piłkarza nie jest łatwe i jak coś nie idzie po twojej myśli, to potrzebujesz kogoś, kto cię pocieszy, doda otuchy. A ja? Będąc kilka tysięcy kilometrów stąd nie byłam w stanie ci tego zapewnić, Rafael. Ja… Zrobiłam to dla ciebie. Tak miało być lepiej – odwróciła wzrok.

– Spójrz na mnie. – ponownie ją do tego zmusił – Wcale nie było lepiej. To było okropne. Zostawiłaś mnie. A ja… – przełknął głośno – Nie potrafiłem się po tym pozbierać. Ciągle o tobie myślałem. Miałem nadzieję, że wrócisz, że się odezwiesz.

– Stwierdziłam, że szybko sobie kogoś znajdziesz i o mnie zapomnisz.

– Zapomnę o dziewczynie, którą kocham? – pokręcił głową – Nic z tego, głuptasie.

– Wiem, że mnie kochałeś, ale… – nie dał jej dokończyć.

– Nie „kochałem”, a „kocham”. – zauważył – Nadal cię kocham, Ari.

– Po tym wszystkim, co ci zrobiłam? – pisnęła, a on pokiwał głową.

– Odeszłaś, złamałaś mi serce. Ale potem, kiedy zobaczyłaś mnie na noszach, przyjechałaś za mną do szpitala i postanowiłaś się mną zająć. Pokazałaś, że nie jestem ci obojętny.

– Bo nie jesteś.

– Wiem. – uśmiechnął się lekko – Twój tatuaż mówi więcej niż ci się wydaje.

– Widziałeś go?

– Thiago mi wysłał.

– Thiago?

– Tak. Robert mu o nim powiedział wtedy w szpitalu.

– Wiesz o szpitalu? – otworzyła szeroko oczy.

– Tak. I o tym też musimy sobie porozmawiać, ale to już kiedy indziej, mała.

– Rafinha… To wszystko… Co teraz…będzie?

– To zależy od ciebie.

– Ode mnie?

– Tak, Ari. Od ciebie.

– Kocham cię – uśmiechnął się szeroko i złapał ją za dłoń.

– Wiem, mała. Ale to jeszcze nie jest wszystko.

– To znaczy? – zmarszczyła nosek.

– To znaczy, że to, że mnie kochasz, nie musi oznaczać wcale, że chcesz ze mną być. – westchnął, zacisnął oczy, po czym wlepił w nią swe piękne oczyska – Możesz woleć założyć rodzinę z Isco. Albo jeszcze z kimś innym.

– Co? Skąd ci to przyszło do głowy?

– Isco – wzruszył ramionami.

– Co Isco? – nie rozumiała.

– Isco powiedział mi, że nie zamierza z ciebie rezygnować, bo chce z tobą założyć rodzinę. Mówię ci to, bo chcę, żebyś miała wybór. Żebyś była w pełni świadoma… – przerwała mu pocałunkiem.

– Isco i ja się przyjaźnimy. Bardzo mi pomógł po przeprowadzce. Często pomagam mu w opiece nad Juniorem. Owszem, Francisco mnie podrywał i dał mi do zrozumienia, co do mnie czuje, ale wie też, że ja kocham kogoś innego. Kocham cię, Rafinha i jeśli tylko zechcesz mnie z powrotem przyjąć do swojego życia… – pogłaskała go po zarośniętym policzku.

– Teraz już się nie boisz związku na odległość? – upewniał się.

– Boję. Ale bardziej się boję, że stracę już na zawsze miłość mojego życia. – złapał ją za szyję i mocno do siebie przysunął – Poza tym, może udałoby się załatwić przeniesienie na kolejny rok akademicki – wzruszyła ramionami.

– Jak ja za tobą tęskniłem! – jęknął i pociągnął ją na siebie – Chyba nie potrzebnie ścieliłem to łóżko w gościnnym – cmoknął jej malinowe usta.

– Czemu? Mam jednak wracać do domu?

– Zwariowałaś? – zaśmiał się – Po prostu, jako moja dziewczyna, będziesz spać w sypialni. Ze mną. Tak normalnie, po ludzku – powiedział, jakby to była największa oczywistość.

– I tylko grzecznie spać, tak? – zaśmiała się szczerze.

– Dzisiaj tak. – przytaknął – Oboje jesteśmy padnięci. Ale odbijemy to sobie. – klepnął ją w tyłek – Dobra, idziemy do łóżka, kochanie. – pociągnął ją za sobą do sypialni – Kocham cię, mała – przyciągnął ją do siebie i cmoknął w szyję.

– Ja ciebie też kocham, skarbie – mocno się w niego wtuliła i po upływie kilku minut już spali.

***
* wers tytułowy - "The Day and the Time" Shakira

Nie wiem, jak to się stało, ale... Cóż... Przepraszam za obsuwę. 
Trzymam kciuki za moje maturzystki (polski i matma już za Wami, kochane!). 
Mam mnóstwo pomysłów w głowie i sama nie wiem, czy przelać je na książkę czy opowiadanie - głównie chodzi o to, czy dalej iść w ff czy coś neutralnego... Ach! A mój "secret project" stanął w miejscu :( Tak bardzo kocham UMed </3
Zapraszam na Ig i bloga -w głównej mierze - z recenzjami ohhmylotus.blogspot.com
Jeśli macie jakieś pytanka - piszcie DM na Ig - na pewno przeczytam, a tam najłatwiej mnie złapać. ;)