Epilog

– Nie, jaja sobie ze mnie robisz, do cholery?! – krzyknął, pociągając za końcówki czarnych włosów.

– Isco, uspokój się, proszę – chciałam chwycić go za dłoń, ale szybko się odsunął.

– Umawialiśmy się, że załatwisz wszystko, kiedy pojadę na kadrę! Miałem wrócić po Mistrzostwach do domu na kilka dni i mieliśmy lecieć we trójkę z Juniorem na Dominikanę! Wszystko miało się w końcu unormować!

– Isco…

– Nie, Ari. – pokręcił głową – Zgodziłem się nawet na to, żebyście razem lecieli na to pieprzone wesele Roberto do Izraela! Zżerała mnie zazdrość, że będziecie tam we dwójkę. W jednym apartamencie, w jednym łóżku. Nie byłem w stanie zmrużyć oka przez te cztery cholerne dni! Bałem się, że przez ten wyjazd z nim zmienisz zdanie… – usiadł i schował głowę w dłoniach – Próbowałem sobie tłumaczyć, że przecież mnie kochasz… Ale jak widać miałem prawo mieć wątpliwości, bo wróciliście stamtąd już dawno temu, a ty nadal jesteś jego dziewczyną!

– Isco, to nie jest takie łatwe. Dobrze o tym wiesz… – wyszeptałam.

– Nie? No popatrz, a ja myślę, że to jest całkiem kurewsko proste. Bo albo chcesz ze mną być, albo nie. Dla mnie sprawa jest jasna. – wzruszył ramionami – Ari… Kocham cię jak kretyn, ale proszę cię, nie zwódź mnie dłużej. Pomyśl o Juniorze. On z każdym kolejnym dniem przywiązuje się do ciebie bardziej. On traktuje cię jak matkę. Nie rób nam tego. Albo odejdziesz teraz od Rafaela, albo zostaw w spokoju nas.

– Ja… Daj mi trochę czasu.

– Do cholery, miałaś na to wystarczająco dużo czasu! – ryknął tak głośno, że aż się przestraszyłam – Ty po prostu nie chcesz od niego odejść!

– To nie tak! – zaszlochałam.

– Przepraszam cię, ale ja nie mogę tak dłużej. – spojrzał na mnie, a w jego oczach dostrzegłam łzy – Zabierz proszę swoje rzeczy.

– C-co? – przełknęłam głośno ślinę – Isco, co ty…

– Spakuj swoje rzeczy i wynoś się z mojego domu, Ari – powiedział zdecydowanym głosem.

– Isco, no co ty… Nie mówisz poważnie – próbowałam zbliżyć się do niego, ale wstał z kanapy i podszedł do okna.

– Wręcz przeciwnie, Ari. Robię to, co powinienem zrobić już wtedy, kiedy powiedziałaś mi, że nie wiesz, którego z nas kochasz bardziej. Wtedy pewnie bolałoby mniej. Lepiej, żebym zrobił to teraz niż klękając na jedno kolano usłyszał, że Rafa też ci się oświadczył.

– Nie mów tak…

– Ale taka jest prawda, do cholery! Ari, bądźmy szczerzy. Gdybyś kochała mnie tak bardzo jak mówisz, odeszłabyś od Rafaela już kilka miesięcy temu. Ja naprawdę wszystko rozumiem, ale nie mogę myśleć tylko o sobie. Ja mam małego synka, który zasługuje na normalną rodzinę, a nie na pseudo mamę, która jest z nim jedynie przez część czasu, bo w innym mieście ma drugie życie, drugą rodzinę… Zrobiłbym dla ciebie prawie wszystko, Ari. Ale nie jestem w stanie poświęcić szczęścia swojego syna dlatego, że ty jesteś niezdecydowana. Po prostu nie mogę.

                Bez słowa, ze łzami w oczach poszłam na piętro. Otworzyłam wielką szafę w sypialni i wyciągnęłam z niej jedną z toreb sportowych Alarcóna. Złapałam kilka moich ciuchów, które u niego trzymałam i wrzuciłam do środka. Potem podeszłam do komody, wysunęłam moją szufladę i w pośpiechu wrzuciłam większość jej zawartości do torby. Zasunęłam zamek i zbiegłam po schodach. Zatrzymałam się w korytarzu. Odłożyłam torbę na podłogę i podeszłam do Francisco. Nadal stał w tym samym miejscu. Oczy miał czerwone od płaczu. Tak jak ja. Objęłam go od tyłu i wtuliłam głowę w jego plecy. Poczułam, jak cały się spiął w odpowiedzi na mój dotyk. Powoli się do mnie odwrócił. Nie byłam w stanie zrobić nic innego, jak przyciągnąć go do siebie bliżej, ująć jego policzki w dłonie i pocałować.

Ten jeden, ostatni raz.

Pocałunek był długi, głęboki, przepełniony smutkiem, żalem i tęsknotą.

Oboje nie tak wyobrażaliśmy sobie jego powrót do domu z Rosji. Miało być zupełnie inaczej. Mieliśmy być szczęśliwi. Mieliśmy pojechać we trójkę na zasłużone wakacje. Miałam powiedzieć mu coś ważnego…

Lecz Isco miał rację. Nie mogłam ciągnąć tego podwójnego życia w nieskończoność, a nie wiem, czy nie byłabym zmuszona pozostawić w swoim życiu Rafaela, wybierając związek z Isco. I na odwrót. To wszystko stało się zbyt skomplikowane. To JA za bardzo skomplikowałam tę sytuację, krzywdząc przy okazji trzech wspaniałych mężczyzn.

Musiałam odejść. Pozwolić Isco i Juniorowi żyć beze mnie i być szczęśliwymi. Musiałam. I właśnie to robiłam. Z krwawiącym sercem, ale w końcu postępowałam właściwie. A przynajmniej taką miałam nadzieję.

– Wyjadę z miasta. Zniknę tak, by nie utrudniać niczego ani tobie, ani małemu. – pokiwał głową – Chciałabym tylko, żebyś mu powiedział, że kocham go i zawsze będę kochać, dobrze?

– Okay – wychrypiał.

– Przepraszam, że tak namieszałam w waszym życiu. Nigdy nie chciałam was skrzywdzić. – chwyciłam torbę i otworzyłam drzwi wejściowe – Isco… – ostatni raz zerknęłam w jego stronę – Ja cię naprawdę kocham. Bądź szczęśliwy, skarbie – nie wytrzymałam i głos załamał mi się na końcu zdania.

Wybiegłam czym prędzej z jego domu, czując jak pęka mi właśnie serce. Pokierowałam się nie do domu Lewandowskich, a do auta. Wsiadłam i ruszyłam z piskiem opon. Robiło się coraz ciemniej, ale to mnie nie obchodziło. Przed wjazdem na autostradę na pewno złamałam kilka przepisów. Chciałam jednak jak najszybciej znaleźć się w Barcelonie, gdzie jeszcze przez dwa dni miał przebywać Rafael. Potem razem z Thiago, Julią, Gabim, Thaisą i ojcem mieli lecieć do Vigo na pewien czas. A ja nie chciałam, by ktoś przeszkadzał nam w rozmowie. Musiałam załatwić to jak najszybciej. Zanim się rozmyślę.

W stolicy Katalonii zawitałam chwilę po trzeciej nad ranem. Po cichu weszłam do mieszkania mojego „chłopaka”. Zapaliłam światło w kuchni. Nalałam sobie soku do szklanki i usiadłam przy wyspie kuchennej. Nie chciałam iść się położyć do łóżka. Nie mogłabym…

– Ari? Co ty tu robisz o tej porze? – wyszedł z sypialni, przecierając oczy.

– Musimy porozmawiać, Rafa – pociągnęłam nosem.

– Coś się stało? – zapytał niepewnie, wypijając resztę zawartości mojej szklanki – Masz minę, jakby ktoś umarł.

– Zdradziłam cię. – wyrzuciłam z siebie – Tak cholernie mi wstyd, że ci to zrobiłam… Przepraszam, Rafa. Po tym wszystkim, co przeszliśmy… Znowu cię skrzywdziłam. Jestem idiotką i zdaję sobie z tego sprawę. Nie będę ci tu teraz mówić, że żałuję, że to nic nie znaczyło… Bo to i tak nic już nie zmieni. Chciałam po prostu powiedzieć ci to sama, bo zasługujesz na szczerość z mojej strony. A i tak zrobiłam to za późno…

– Ari… – westchnął – Isco, prawda?

– Skąd wiesz?

– Bo wtedy w szpitalu mi powiedział, że cię kocha i chce założyć z tobą rodzinę. – prychnął – Odchodzisz do niego?

– Nie. – pokręciłam głową – Kilka godzin temu ładnie mnie poprosił, żebym łaskawie wyniosła się z ich życia. – moje oczy znowu się zaszkliły – I miał rację. Jestem złym człowiekiem, Rafa. – wzruszyłam ramionami, próbując się uśmiechnąć – Taka jest prawda.

– Nie mów tak… – złapał mnie za dłoń – Jesteś wspaniałą dziewczyną.

– Nie. Gdybym taka była, nie krzywdziłabym każdego, kogo kocham. Nie skrzywdziłabym tak bardzo ciebie. – zaszlochałam – I nie skrzywdziłabym też Isco i Juniora. Jestem potworem. Nie wiem, jak wy mogliście kogoś takiego pokochać.

– Chyba po prostu masz coś w sobie, diabełku – otarł łzy z mojego policzka, posyłając mi słaby uśmiech.

– Rafa… Przepraszam. Za wszystko. Za te wszystkie złe chwile. Za ten smutek. Nigdy nie chciałam, żebyś przeze mnie cierpiał. Żeby ktokolwiek przeze mnie cierpiał.

– Miłość i cierpienie zawsze idą ze sobą w parze. Tak jest stworzony ten świat, Ari.

– Przez kilka pieprzonych miesięcy nie byłam w stanie zdecydować, którego z was bardziej kocham, rozumiesz? – zaśmiałam się przez łzy – Tkwiłam w tym gównianym układzie, zakłamaniu raniąc was obu i Bogu ducha winne dziecko!

– Ari…

– Nie zasługujecie na cierpienie. Zasługujecie na kogoś dużo lepszego niż ja. Dlatego postanowiłam, że…

– Ari – przerwał mi.

– Nie, Rafa. Daj mi dokończyć. – wzięłam głęboki wdech – Odchodzę. Znikam. Usuwam się z życia Isco i twojego. Nie chcę nikogo więcej krzywdzić. Kocham was obu. Czego bym nie zrobiła i tak ktoś będzie nieszczęśliwy. Nie chcę żyć z tym piętnem. Jesteście świetnymi, młodymi facetami i na pewno znajdziecie sobie jakieś świetne kobiety. A mnie już nigdy nie spotkacie.

                Wstałam z siedzenia, poszłam do sypialni. Spakowałam swoje rzeczy i wróciłam. Brazylijczyk nie poruszył się ani na centymetr. Podniósł się dopiero, gdy usłyszał odgłos opadającej na podłogę torby.

– Ari… Wiesz, że cię kocham – podszedł bliżej, delikatnie mnie obejmując.

– Wiem, Rafa. – pogłaskałam go po policzku – Ja ciebie też kocham – musnęłam delikatnie jego usta, a on pogłębił pocałunek.

– Może… – zaczął, ale weszłam mu w słowo.

– Nie, Rafa. Tak będzie lepiej. Dla wszystkich. Już nigdy się nie zobaczymy.

                Po raz ostatni musnęłam jego pełne wargi, chwyciłam torbę i wyszłam z mieszkania. Wraz z dźwiękiem zatrzaskiwanych drzwi to, co zostało w moim sercu, potłukło się w drobny mak.

                W drodze powrotnej nawet na chwilę nie przestałam płakać. Pewnie nie powinnam prowadzić w takim stanie, ale tak naprawdę miałam to w owym momencie głęboko w dupie. Przeżywałam właśnie najgorsze chwile w swoim życiu i nie istniało dla mnie nic więcej.

                Pędziłam do Madrytu na złamanie karku. Na podjeździe Lewandowskich zaparkowałam w chwili, gdy wybiło południe. Weszłam do posiadłości i od razu ruszyłam na górę, do swojego pokoju. Wyjęłam spod łóżka dwie walizki, w które zaczęłam się pakować. Nie miałam zamiaru zabierać wszystkiego. Ciuchy, które były w stylu Ani bądź Pilar postanowiłam zostawić do ich użytku. Chciałam odciąć się od tego wszystkiego grubą kreską.

                Po zakończeniu walki z zamkiem, włączyłam laptopa i zabukowałam dwa bilety. Jeden na lot do Warszawy – stamtąd chciałam pojechać na Mazury do Ani i Roberta na kilka dni. Drugi bilet był do Grecji. Od zawsze chciałam zwiedzić Attykę. Zarezerwowałam sobie więc domek w miejscowości Mati. Miałam nadzieję, że trochę tam odpocznę, odetnę się od Hiszpanii, zresetuję i naładuję baterie. Na jak długo? Zobaczymy.

***

                Polska przywitała mnie upałem. Żar lał się z nieba, a ja w takich warunkach jechałam małym samochodem, który wypożyczyłam na Mazury. Lewandowscy wypoczywali tam po powrocie Roberta z Rosji. Potrzebowali odciąć się od świata. A ja potrzebowałam porozmawiać z przyjaciółmi.

                Mała Klarcia tak bardzo ucieszyła się na mój widok, że nie chciała mnie puścić przez bite dwie godziny. Po wielu zabawach zrobiła się w końcu senna, więc Ania położyła ją spać. Zostałam z Bobkiem w ogrodzie, popijając mrożoną herbatę.

– Wyprowadzam się z Madrytu – wyrzuciłam z siebie.

– Czemu? – zapytała Anka, która właśnie do nas wróciła.

– Isco poprosił, żebym zniknęła z ich życia. Miał rację, że tak będzie najlepiej. – westchnęłam – Przez kilka miesięcy nie mogłam zdecydować, z którym z nich chcę być, więc… – wzruszyłam ramionami – Kocham ich obu. I dla ich dobra postanowiłam usunąć się z ich życia.

– Czy Rafa… – zaczął Lewy.

– Byłam u niego. Powiedziałam całą prawdę. I odeszłam. A teraz chcę zniknąć na dobre z ich życia. Dlatego wyjeżdżam z Hiszpanii.

– Dokąd?

– Wrócę do Polski. Dokończę tu studia. Ale najpierw chcę się zresetować.

– To znaczy?

– Za tydzień lecę do Grecji. Wynajęłam mały domek w Mati. Pozwiedzam trochę. Oczyszczę umysł. Naładuję baterie na nowy początek. – zaśmiałam się, ale przypominało to raczej histerię – Muszę być silna. Mam dla kogo. – odwróciłam wzrok, przyglądając się pięknym widokom. Uśmiechnęłam się lekko i powiedziałam sama do siebie – Będzie dobrze. Musi być.

                Może i nie powinnam. Obiecałam im obu, że to już koniec naszej znajomości, ale nie mogłam się powstrzymać. W drodze na lotnisko zajechałam na pocztę i wysłałam dwa listy. Oba o tej samej treści. Treści mojej ulubionej polskiej piosenki.

Kochanie strzeż się, strzeż

Kochanie ostrożnie

Nie podchodź tak blisko płomieni

Jeśli nie chcesz

W popiół się zmienić, proszę

Kochanie strzeż się, strzeż

Bo z miłością jak z ogniem

Jeśli nie chcesz

By do cna cię strawił, kotku

Z miłością nie ma zabawy

I tak zaczyna się ta

Niewiarygodna historia

Choć ostrzegałam go

On płonął jak żywa pochodnia

Więc jaki sens

W kochaniu jest

Gdy wokół miejsca brak

Dla spalonych serc

Kochanie ty strzeż się, strzeż

Kochanie nie zbliżaj się

Kochanie ostrożnie

Nie prowokuj mych

Ust czerwieni

Nie sobie jesteśmy

Przeznaczeni

I tak zaczyna się ta

Niewiarygodna historia

Choć ostrzegałam go

On płonął jak żywa pochodnia

Więc jaki sens

W kochaniu jest

Gdy wokół miejsca brak

Dla spalonych serc

Kochanie ty strzeż się, strzeż

Kochanie więc

Śpiesz się, śpiesz

Bo życie tak krótkie jest

I zamiast dalej

Tak tonąć wolę

Choć raz w swoim

Życiu spłonąć

I tak zaczyna się ta

Niewiarygodna historia

Choć ostrzegali mnie, ja płonę

Jak żywa pochodnia, jak pochodnia

Bo taki sens w kochaniu jest

Że choć miejsca brak

Dla spalonych serc to ja

Tyle spalonych serc

Kochanie ja też

Kochanie ja też

Kochanie, też spłonąć chcę

A.      <3

ISCO

                Zostało mi jeszcze trochę czasu przed powrotem do treningów, ale nie potrafiłem się cieszyć czasem wolnym. Odwołałem rezerwację na Dominikanie. Byliśmy z Juniorem kilka dni u moich rodziców, ale potrzebowałem pobyć sam w swoim domu. Dlatego zostawiłem synka u jego dziadków, a sam wróciłem do stolicy.

                Zanim wszedłem do domu z walizką, postanowiłem sprawdzić skrzynkę na listy. Była pełna. Wyjąłem korespondencję i pokierowałem się do środka. Rzuciłem papiery na mały stoliczek w korytarzu, a sam poszedłem wykąpać się po podróży.

                Zjadłem coś na szybko, nalałem sobie do szklanki whisky i pochwyciłem listy. Pewnie większość od fanów, którzy znaleźli w internecie mój adres, ale mogło tam być też przecież coś, co mnie interesowało. O, jak właśnie pismo z banku albo… Wrzosowa koperta ze starannie wykaligrafowanym moim imieniem i nazwiskiem? Wszędzie poznałbym to pismo. Niewątpliwie należało do Ariadny. Nie byłem pewien, czy chcę poznać zawartość. Ale coś mnie kusiło.

                Pachnąca kartka była złożona na pół, a w środku znajdował się jakiś tekst. Nie miałem jednak pojęcia, co tam było napisane. To był jakiś szyfr? Nie wiedziałem, o co chodziło. Dlaczego nie napisała po prostu po hiszpańsku tylko posługiwała się jakimś sua…

– Moment! To przecież po polsku! – pomyślałem. Szybko chwyciłem telefon i wybrałem numer sąsiada. Odebrał po kilku sygnałach – Robert, cześć. Słuchaj, mam prośbę. Potrzebuję, żebyś coś mi przetłumaczył, okay?

– Emm… No dobra – wydawał się być zbity z tropu.

– Zaraz zrobię zdjęcie tekstu i ci wyślę – nie czekając na odpowiedź, po prostu się rozłączyłem. Zrobiłem fotkę i wysłałem mu MMS. Te kilka minut dłużyło się w nieskończoność. W końcu mój telefon się rozdzwonił.

– Isco, nie mam pojęcia, o co tutaj chodzi. Dlaczego mi to wysłałeś?

– Stary, możesz mi po prostu powiedzieć, co tam jest napisane? Czy to nie jest po polsku?

– Nie no, jest po polsku. Po prostu… – westchnął – Nie mogę zrozumieć, dlaczego wysyłasz mi tekst polskiej piosenki. W dodatku… – urwał.

– W dodatku co, Robert?

– W dodatku…ulubionej piosenki Ari – wydusił z siebie.

– Dostałem to w liście. Od niej. – na linii zapanowała cisza – Stary, powiesz mi, co tam jest?

– To tekst o miłości. O tym, żebyś uważał, bo miłość jest jak ogień.

– A ten pogrubiony wers?

– Że ona płonie jak żywa pochodnia.

– Dzięki za pomoc, stary. Muszę kończyć. Cześć.

                Co to do cholery miało znaczyć? Miała odejść, dać nam spokój… To nie tak, że o niej zapomniałem, a ona rozdrapuje stare rany. Bo ja o niej nie zapomniałem. Nigdy nie zapomnę. Przecież ją, do cholery, kocham!

                Poszedłem do sypialni. Chciałem wyjąć z komody laptopa, ale przez pomyłkę wysunąłem nie tę szufladę. Tę, która należała do Ari. Zdziwiłem się, bo gdy otworzyłem ją szerzej, zauważyłem, że coś leżało na samym końcu. Wyjąłem kawałek błyszczącego papieru. Przedstawiało biało-czarne zdjęcie. Pod spodem był napis:

29.06.2018 Ariadna Hakowska, 21 lat, 7. tydzień

RAFAEL

                W Vigo czas dłużył mi się niemiłosiernie. Nie mogłem doczekać się powrotu do Barcelony i treningów. W Katalonii miałem czym zając swoje myśli tak, by nie krążyły cały czas wokół Ari. A niestety nie było to łatwe, gdy zewsząd otaczały mnie szczęśliwe pary i rodziny.

                Skrzynka oczywiście była zapchana od różnych reklam i listów od fanów, którym udało się ustalić mój adres. Po wejściu do mieszkania rzuciłem je bez zbędnych ceregieli na stół. Nie chciało mi się tego teraz przeglądać, ale jedna koperta przykuła moją uwagę. Była we wrzosowym kolorze – ulubionym kolorze mojej byłej dziewczyny. Pochwyciłem list w swoje palce. Gdy tylko zerknąłem na pismo, byłem już pewien, że to ona była nadawcą. Nie było innej opcji.

                W środku, na złożonej kartce widniał jakiś tekst. Wyglądał, jakby był tekstem piosenki, bo jedna zwrotka powtarzała się. To było po polsku. Wiem, bo rozpoznałem jedno słówko, którym zwykła mnie nazywać. Ale reszty nie rozumiałem. Mogłem zrobić w tej sytuacji tylko jedno. Wybrałem szybko numer i przyłożyłem telefon do ucha.

– Robert… Potrzebuję, żebyś coś mi przetłumaczył…

– Niech zgadnę. Tekst piosenki, który dostałeś od Ari? – westchnął.

– Tak. Isco też to dostał, prawda?

– Tak.

– Co tam jest?

– To tekst jej ulubionej piosenki. O miłości. Miłość jest jak ogień.

– A to pogrubione?

– Że Ari płonie jak żywa pochodnia.

– Robert… Ona jest teraz z wami? – zawahałem się, ale musiałem wiedzieć.

– Nie. Poleciała do Grecji. Zwiedza Attykę. Zatrzymała się w Mati. Wynajęła tam jakiś domek. Nie powiedziała, kiedy wraca.

– Dobra, dzięki. Pozdrów Anię i małą.

– Dzięki. Pa.

                Siedziałem, gapiąc się tępo w zapisaną kartkę. Nie wiem, ile czasu minęło, ale na dworze zdążyło się ściemnić, a mnie z zamyślenia wyrwał dźwięk dzwonka telefonu. Zmarszczyłem brwi, widząc na wyświetlaczu nieznajomy numer, ale coś mi podpowiadało, żebym odebrał.

– Tak?

– Rafael? – odezwał się głos po drugiej stronie. Nie mogłem w to uwierzyć.

– Isco? Co jest?

– Stary, nie wiem, jak to powiedzieć, ale… – urwał.

– No po prostu mów. Wiem przecież, że…

– Ari jest w ciąży – rzucił.

– No dobra. Tego nie wiedziałem. – na chwilę zapanowała między nami cisza – Ale czego oczekujesz? Że ci pogratuluję?

– Nie wiem, czy to moje dziecko.

– Myślisz, że…

– Skoro odeszła od ciebie i ode mnie na dobre, to ona też nie wie, czyje to dziecko. – westchnął – Znalazłem zdjęcie USG w komodzie. Musiała o nim zapomnieć, jak zabierała rzeczy… Zdjęcie jest z końca czerwca. Wtedy było siedem tygodni. Rafa, musimy z nią porozmawiać.

– Koniecznie. – pokiwałem głową, chociaż nie mógł mnie przecież zauważyć – Tylko, że ona jest teraz w Grecji. Lewy powiedział, że pojechała zwiedzać Attykę i nie powiedziała, kiedy wróci.

– O kurwa! – wyrwało mu się – A powiedział dokładnie, dokąd pojechała?

– Tak. Do jakiejś miejscowości o takiej krótkiej nazwie… – zastanowiłem się chwilę – Mati!

– O Boże. Proszę, powiedz, że żartujesz!

– Nie, dlaczego? – zdziwiłem się.

– Ja pierdolę! Włącz telewizję na 24horas!

– Po co? – nie rozumiałem.

– Włącz!

– Dobrze, już dobrze. Nie wiem po jaką cholerę, ale już… – urwałem, widząc obrazy pokazywane przez serwis informacyjny – Myślisz, że…?

– Nie wiem, mam nadzieję, że nie, ale… Kurwa, Mati jest całe zniszczone! Nie wiem jak ty, ale ja rezerwuję najbliższy lot.

– Bukuj dwa bilety, ja już idę do auta i jadę do ciebie. Polecimy razem. A w międzyczasie będę próbował się do niej dodzwonić.

– Dobra, w kontakcie.

//

                Lot, a potem droga z lotniska dłużyły im się niemiłosiernie. Dzięki kontaktom ich agentów szybko dostali dokładny adres, pod którym zatrzymała się Ariadna. Chcieli pojechać tam od razu. Nie byli jednak gotowi na to, co zobaczyli.

                Cała miejscowość była w zgliszczach. Domy doszczętnie spalone. Tak samo drzewa, drogi. Ta miejscowość wyglądała jak istne piekło na ziemi. Nie chcieli myśleć o tym, co się tu wydarzyło i ile osób ucierpiało. Ich obu interesowała tylko jedna – a w zasadzie już dwie osoby.

                Kiedy dotarli pod maleńki domek, nie potrafili wykrztusić z siebie żadnego słowa. Spojrzeli tylko po sobie i zaczęli wydzwaniać, by uzyskać jakieś informacje. Do końca mieli nadzieję, że dziewczynie jakimś cudem udało się uciec.

ARI

                Byłam tak zmęczona dzisiejszym spacerem i zwiedzaniem, że dosłownie padłam, kiedy tylko weszłam do domku. Wypiłam szklankę wody i położyłam się na wygodnym łóżku. Postanowiłam, że teraz się zdrzemnę, a jak się obudzę to zrobię sobie coś do jedzenia. Musiałam przecież o siebie dbać. Mój brzuszek zaczął już się zaokrąglać. Uśmiechałam się, widząc jak rosnę z dnia na dzień.

                Obudziło mnie gorąco. Miałam wrażenie, jakby ktoś napalił w kominku. Noce były tu bardzo ciepłe, ale teraz to już jakaś przesada! Zrzuciłam z siebie cienki kocyk i przekręciłam się na drugi bok. Usłyszałam krzyk. Wtedy otworzyłam oczy. Zamrugałam kilka razy, bo myślałam, że nadal śnię.

                Przed domem paliło się. Weranda już zdążyła się zająć. Słyszałam, jak ludzie krzyczeli głośno Pożar! Pali się! Pomocy! Podbiegłam do drzwi. Próbowałam je otworzyć, ale nie byłam w stanie. Klamka potwornie się nagrzała, a płomienie coraz to bardziej się do nich zbliżały. Pobiegłam na drugi koniec domu. Rzuciłam krzesłem w okno, wybijając je. Wspięłam się na parapet i wyskoczyłam na zewnątrz. Zrobiłam kilka kroków, kiedy nagle przewrócił mnie podmuch gorącego powietrza. Kaszlałam. Oczy zaczęły mi łzawić. Czołgałam się. Nie mogłam się podnieść. Poczułam, że coś mnie pali. Moje ubrania się zajęły. Próbowałam je zdjąć, ale po moim ciele rozlał się niewyobrażalny ból. Wszystko mnie piekło.

Zamknęłam oczy.

Wiedziałam, że to już koniec.

Próbowałam krzyczeć, ale nie potrafiłam. Zaczęłam więc szeptać.

Przepraszam za wszystkie krzywdy.

Kocham cię, moje maleństwo.

Kocham cię, Junior.

Kocham was, Isco i Rafa.

Bądźcie szczęśliwi.

Wycie syren nagle ustało, a ból powoli znikał…

THE END

Ku pamięci ofiarom pożarów w Grecji [*]

Może się zastanawiacie, dlaczego nie pociągnęłam tej historii dłużej, ale wiecie, że podczas pisania tego opowiadania dużo się u mnie działo. Przez te wymuszone przerwy gdzieś tam chyba zagubiłam pomysł i wenę. Nie do końca wiedziałam też, którego z bohaterów wybrać i jak to rozwiązać, więc...napisałam epilog. Udało mi się Was zaskoczyć? Co sądzicie o takim zakończeniu? Dajcie mi proszę koniecznie znać w komentarzach! Piszcie nie tylko o samym epilogu, ale zachęcam, żebyście spróbowały całościowo podsumować "Miłość jak ogień". Nie gryzę i wszystko biorę na klatę!

A w międzyczasie pojawił się pierwszy wpis na nowym blogu "Pink skies", gdzie możecie poznać głównych bohaterów. http://pink-skies-bcn.blogspot.com/2018/09/no-1.html
Chciałabym też bardzo podziękować wszystkim osobom, które tutaj zajrzały i zostawiły po sobie ślad. Dziękuję za dziesiątki miłych słów i też otuchy, kiedy dowiedziałyście się o moich problemach zdrowotnych - to naprawdę wiele dla mnie znaczyło! Ale musicie wiedzieć, że całkiem możliwe, że nie dokończyłabym tej historii, gdyby ktoś nie ciągnął mnie za uszy i nie męczył o to, żebym coś w końcu wstawiła... Dziękuję Ci, Ty mój Loczku, kochany! I życzę Ci powodzenia na nowej uczelni - wierzę, że świetnie tam sobie poradzisz! A potem? Potem to będzie Dortmund z jacuzzi 👊

Luv ya!

💘