VII: La vida es pura pasión, hay que llenar copa de amor

                Nadal nie wierzyła, że dała mu się wyciągnąć do francuskiego klubu! Nigdy w życiu by nie pomyślała, że będzie na imprezie w samym środku tygodnia. A tu co? Kołysała się właśnie w rytm „La Copa de la vida”, obejmując dłońmi szyję brazylijskiego piłkarza w jednym z lepszych paryskich lokali. W środę.

– O czym tak myślisz? – zagadnął, pochylając się nad jej uchem, by go usłyszała.

– O tym, że jest środek tygodnia, a my imprezujemy. To chyba nie przystoi profesjonalnemu piłkarzowi? – zaśmiała się.

– Kochanie, ja też mam wakacje. – pokręcił głową z rozbawieniem – I korzystam z nich, spędzając miło czas z moją kobietą. Co w tym złego?

                Okręcił nią i mocniej do siebie przysunął. W krótkiej, opiętej małej czarnej i bordowych szpilkach wyglądała zabójczo. Nie potrafił oderwać od niej wzroku już od hotelu. Była uosobieniem jego marzeń. Nie tylko z wyglądu, ale też z charakteru. Jasne, była charakterna, ale był pewien, że przez to nigdy nie będzie im się w życiu nudzić. Mimo że znali się tak krótko, miał pewność, że to z nią chciał spędzić resztę życia. Łatwo potrafił sobie wyobrazić ich dwójkę z dużym psem w ogrodzie wielkiej willi na przedmieściach Barcelony. I gromadkę maluchów ganiających się nieopodal basenu. Ta wizja przyprawiała go o szeroki uśmiech na ustach. Nawet nie zorientował się, kiedy nadszedł czas powrotu.

                Jako że noc była ciepła, a oni nie byli zmęczeni, postanowili iść na piechotę. Zmierzali w kierunku obu hoteli, kiedy Ariadna zorientowała się, która była godzina. Zatrzymała się natychmiast, pociągając przy tym Rafaela, którego dłoń była spleciona z jej.

– Przecież ja nie mogę wrócić o tej porze do pokoju! Anka już śpi od kilku godzin… - jęknęła.

– Kotku, przecież to żaden problem. – zaśmiał się i ją przytulił. Dziewczyna popatrzyła na niego spod byka – Zostaniesz na noc u mnie i już – wzruszył ramionami, jakby to była najoczywistsza oczywistość na świecie.

– No nie wiem… - wahała się.

– Przecież ja już u ciebie spałem i jakoś przeżyliśmy. Chodź, bo zaraz zacznie świtać – objął ją w pasie i poprowadził w kierunku swojego hotelu.

                Kiedy przekroczyli próg pokoju, chłopak nalał im zimnego soku pomarańczowego, a następnie wyjął z szuflady koszulkę, którą wręczył blondynce. Podziękowała mu nieśmiałym uśmiechem i poszła wziąć prysznic. Szybko zmyła makijaż, założyła pseudo piżamę i cicho przemknęła do pokoju. Rafa zniknął w łazience na niecałe dziesięć minut, po czym położył się obok niej na łóżku. W samych bokserkach. Oboje leżeli na wznak. W końcu Alcântara przekręcił się na bok, wlepiając wzrok w swoją dziewczynę.

­­– Co się tak gapisz? – chichotała.

– Patrzę, jaki mam skarb obok siebie.  –odgarnął z jej twarzy włosy i przysunął się bliżej – Kocham cię, wiesz? – najpierw musnął swoim nosem jej, a potem delikatnie ją pocałował.

– Jesteś najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło – wyszeptała, prosto w jego usta. Składał na jej ustach krótkie pocałunki, które zostały po chwili zastąpione przez coraz bardziej namiętne. Ich języki oddały się dzikiemu tańcu. Ariadna wplotła palce w krótkie włosy mężczyzny, delikatnie pociągając za końcówki. On przesuwał dłońmi wzdłuż jej wysportowanego ciała. Zawahał się chwilę, docierając do skrawka jej koszulki, ale nie zauważając żadnego protestu, wsunął rękę pod ubranie. Delikatnie opuszkami gładził jej kręgosłup, nie zaprzestając pocałunków. Co chwilę odrywała od niego usta, by zaczerpnąć powietrza, lecz szybko wracali do poprzedniej czynności. Robiło jej się coraz bardziej gorąco. Wiedziała, że to wszystko działo się szybko, ale nie mogła ani nie chciała go odsunąć. Wręcz przeciwnie – chciała go jeszcze bliżej siebie. W pewnym momencie oparł dłoń na jej biodrze i mocno ją pociągnął tak, że znalazła się tuż pod nim. Nawet nie pomyślała, że rozsuwa nogi, by zrobić mu miejsce – to się działo automatycznie. Położyła ręce na jego plecach i przymknęła oczy, rozkoszując się słodkimi pocałunkami składanymi na jej szyi. Było jej tak błogo. Nie zawahała się ani chwili, kiedy Rafael niepewnie podciągnął jej koszulkę i ją zdjął. Pociągnęła go na siebie i poczuła, jak podniecony już był. Nie protestowała, gdy zaczął bawić się jej piersiami. Całować, ssać brodawki. Czerpała przyjemność, oczekując nieuniknionego. Gdy w końcu oboje byli kompletnie nadzy, Rafinha popatrzył jej prosto w oczy. Można było z nich wyczytać nie tylko pożądanie, ale przede wszystkim miłość. Założył prezerwatywę, delikatnie pocałował usta ukochanej, a potem powoli zaczął się w niej zagłębiać, chcąc nie sprawić jej bólu.

                Zatracili się oboje. Nie wiedzieli, kiedy wzeszło słońce. Nie mieli pojęcia, kiedy zasnęli. Liczyło się tylko to, że byli razem. W swoich objęciach. Szczęśliwi.

                Obudzili się koło południa. Ich pierwszą czynnością był słodki pocałunek. Piłkarz nie chciał, by wracała do swojego pokoju, ale cierpliwie mu wytłumaczyła, że musiała się przygotować na wieczorny mecz Polski z Niemcami.

– Hmm, chyba zadzwonię do Marca, żeby zapytać, gdzie siedzi Dani – rzucił, ziewając.

– Po co? – zdziwiła się.

– Dani to fajna dziewczyna i jestem pewien, że się polubicie. Będzie ci raźniej. – podszedł do niej od tyłu i mocno objął, chowając twarz w zagłębieniu szyi blondynki – O której będziesz gotowa, kochanie?

– Jak przyjdziesz, to będziesz. Przecież cię nie wygonię – zaśmiała się.

– Mecz jest o dziewiątej, tak?

– Mhm. – potwierdziła – A teraz już naprawdę muszę iść – próbowała się od niego odsunąć, ale było to niemożliwe.

– Wolałbym, gdybyś tu ze mną została.

– I co byśmy tu niby robili, co?

– Parę rzeczy by się znalazło, kochanie. – zassał skórę na jej obojczyku – Moglibyśmy zostać w łóżku cały dzień.

– Kochanie, dzień to już się prawie skończył. – zauważyła – Przyjdź za jakieś dwie godzinki. Ja akurat zdążę zrobić krótki trening z Anią i wziąć prysznic.

– Okay. – westchnął, wypuszczając ją ze swych objęć – Będę za dwie godziny – cmoknął jej malinowe usta na pożegnanie.

***

                Kiedy arbiter zagwizdał przeciągle, oznajmiając tym samym koniec meczu z wynikiem bezbramkowym, zorientowała się, ile tak naprawdę minęło już czasu. Na Stade de France przyszli dwie godziny wcześniej, by odszukać partnerkę ter Stegena. Rafinha miał rację i dziewczyny natychmiast złapały świetny kontakt, na co nie miały okazji przy meczu otwarcia, więc szybko wszystko przearanżowały tak, że siedziały na trybunach obok siebie. Przegadały ze sobą pełen mecz, w trakcie którego Alcântara cały czas trzymał dłoń na udzie ukochanej. Wszyscy świetnie się czuli i bawili. Kolejny wieczór Ariadny we Francji należał więc do wspaniałych. Zapewne dlatego, że był to po prostu kolejny wieczór w towarzystwie dwudziestotrzylatka.

                Do hotelu wracali, trzymając się za ręce. Wyglądali jak typowa, zakochana w sobie para. Oboje unosili się trzy metry nad niebem. Zapatrzeni w siebie. Świat dla nich nie istniał. Rafaela nie ruszały nawet docinki starszego brata. Po raz pierwszy w życiu czuł, że znalazł się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie. I przede wszystkim z odpowiednią osobą. Nigdy wcześniej nie snuł planów na przyszłość, ale przy niej nie mógł się powstrzymać. Uwielbiał o niej myśleć. Rozmawiać z nią. Dotykać jej. Po prostu z nią być.

***

*wers tytułowy - "La copa de la vida" Ricky Martin