XXVII: And there’s meaning to everything we’ve done

                W poniedziałek dwudziestego ósmego maja wieczorem zameldowaliśmy się w jednym z najlepszych hoteli w Tel Awiw. Rafael zabrał nasze walizki i wsiedliśmy do windy, która zawiozła nas na trzecie piętro. Weszliśmy do apartamentu i od razu rzuciliśmy się na wielką sofę, która stała na środku salonu.

                Pomimo faktu, że mieszkaliśmy na co dzień w słonecznej Hiszpanii, tutejszy upał był dla nas ciężki do zniesienia. Już sama droga z samolotu do taksówki okazała się być męczącą! Na całe szczęście dzisiaj mieliśmy już luzik. Za to jutro odbywać się miała imprezka przedślubna, na której poznamy większość gości.

                O poranku obudziły nas promienie słoneczne wpadające przez oszkloną ścianę oddzielającą nas od balkonu. Przeciągnęłam się leniwie i przewróciłam na bok. Otworzyłam oczy i pogłaskałam głowę piłkarza, śpiącego obok mnie. To było dziwne uczucie obudzić się obok faceta, którym nie był Francisco. Czułam się podle z tym, co robiłam, ale nie byłam w stanie zaprzestać schadzek z Alarcónem. W sumie nie tylko schadzek, bo nasza relacja nie była oparta wyłącznie na seksie, jak to w większości romansów wygląda. My praktycznie razem mieszkaliśmy i wychowywaliśmy wspólnie dziecko. Och, to wszystko było takie poplątane!

– Gapisz się – wychrypiał Brazylijczyk, uśmiechając się do mnie.

– Dzień dobry. – złożyłam delikatny pocałunek na jego wargach – Jak się spało?

– Bardzo dobrze. – wyszczerzył się, otwierając oczy – W końcu razem! – przeciągnął się seksownie, przysuwając mnie do siebie – Naprawdę nie możesz lecieć ze mną po powrocie do Brazylii? – posmutniał.

– Wiesz, że obiecałam Isco, że zajmę się Juniorem.

– A jego rodzice nie mogą tego zrobić? Poza tym, dziecko ma też matkę – zauważył.

– Ona w ogóle nie poczuwa się do jakiejkolwiek odpowiedzialności względem małego. – westchnęłam – A mama Francisco chce jechać na mistrzostwa… Poprosił mnie, czy nie zajęłabym się małym… Nie mogłam odmówić. To słodkie dziecko, Rafa.

– No dobra, powiedzmy, że rozumiem. Ważne, że chociaż teraz mamy chwilę dla siebie.

***

– Ugh, głupia sukienka! – przeklinałam pod nosem, próbując poradzić sobie z zamkiem.

– Zostaw, nie szarp. – do łazienki nagle wszedł mój chłopak – Daj, ja zapnę. – chwycił suwak i zwinnie sobie poradził z zasunięciem – Widzisz? Nie trzeba się od razu denerwować. – ucałował mnie w kark, po czym objął w pasie i oparł brodę o mój bark. Byłam ubrana w białą sukienkę, mocno wyciętą po bokach, ściśle opinającą mój biust i biodra. Niżej, nieco luźniejsza kończyła się na wysokości kostek. Włosy zaplotłam w luźnego kłosa, lekko pomalowałam oczy. Nieduże kolczyki i bransoletka z kamyczków przypominających biały marmur dopełniała stylizację – Pięknie wyglądasz, skarbie.

– Ty też się świetnie prezentujesz – posłałam szeroki uśmiech mężczyźnie, który miał na sobie beżowe spodenki do kolana, białą podkoszulkę, a na niej rozpiętą białą koszulę z krótkim rękawem.

                Państwo młodzi zażyczyli sobie, żebyśmy dzisiaj wszyscy zjawili się w białych, ewentualnie bardzo jasnych strojach. Nie wypadało nam się wyłamać, dlatego niczym wyjęci z greckiej wyspy, opuściliśmy pokój, udając się w umówione miejsce.

                Nie spodziewałam się aż tylu osób. Wszyscy goście się już zjechali i zaczęli świętować zaślubiny pięknej pary, jaką niewątpliwie stanowili Coral i Sergi. Zamieniłam z nimi kilka słów. Z Coral widziałyśmy się wcześniej może ze dwa razy na trybunach. Z Sergim trochę więcej, bo często wpadał do Rafaela, żeby pograć na konsoli.

– Chodź, Ari, poznasz w końcu Marca i Meli – pociągnął mnie w kierunku Bartry i jego żony. Przedstawił nas sobie, a potem Muniesa dokądś porwał obu piłkarzy, więc zostałam z dziennikarką i Sarą.

                Ku mojemu zaskoczeniu, szybko odnalazłyśmy z dziewczynami wspólny język. Zwłaszcza z Melissą, która miała podobne zainteresowania do moich. Znalazłyśmy więc nieco cichszy kącik, w którym usiadłyśmy i wymieniałyśmy się naszymi uwagami i spostrzeżeniami na różne tematy. Czas płynął nam niemiłosiernie szybko, a my nawet nie zauważyłyśmy, kiedy zrobiło się ciemno!

– Wow, ale się zagadałyśmy! – otworzyłam szeroko oczy, spoglądając na zegarek w telefonie.

– Widzę, że chyba się polubiłyście – podszedł do nas lekko podchmielony Marc i przyjaźnie objął.

– Tak, ale widzę, że wy też nie próżnowaliście – zmierzyła go wzrokiem Meli.

– Kochanie, tylko jedno piwko! – pisnął – No dobra, może dwa. Ale słowo, że nie więcej niż trzy! – czknął.

– Mhm, to my chyba podziękujemy i pójdziemy do pokoju. – brunetka chwyciła męża za rękę i pociągnęła w kierunku hotelu – Bardzo miło się z tobą rozmawiało, Ari. Koniecznie musimy się jeszcze zgadać – pomachali nam na odchodne.

– Pa! – odmachałam.

– Do jutra! – rzucił za nimi Rafa, a potem odwrócił się w moją stronę. Objął mnie i zaczął poruszać nami w rytm muzyki – Może i my się zmyjemy? – zapytał, składając soczyste pocałunki wzdłuż mojej szyi.

– Chcesz już iść spać?

– Zdecydowanie nie miałem na myśli snu, Ari. – pokręcił głową – Miałem na myśli wręcz mały trening. – zjechał dłońmi na mój tyłek – Mam na ciebie wielką ochotę, mała.

                Nie słysząc mojego protestu, ujął moją dłoń i prowadził do naszego apartamentu. Przez całą drogę nie szczędził mi czułych pocałunków. Coraz bardziej mnie rozkręcał. Kiedy w końcu dotarliśmy do naszej sypialni, w mgnieniu oka pozbył się ze mnie sukienki. Popchnął mnie na łóżko i całował każdy fragment mojego ciała. Rozkoszowałam się jego dotykiem, doskonale wiedząc, że to są nasze ostatnie chwile. Chciałam się nim nacieszyć. Zupełnie nie zastanawiając się nad konsekwencjami…

***

                Dzień zaślubin był słoneczny i ciepły, aczkolwiek nie było już tak upalnie jak w poniedziałek. Dlatego też panowie dali radę wytrzymać (chociaż trochę) w marynarkach. Coral wyglądała przepięknie. Pomyślałam nawet przez chwilę, że też chciałabym mieć taką suknię na swoim ślubie. Do czego jednak było baaaardzo daleko.

                Isco – tak jak prosiłam – nie odzywał się, by nie wzbudzać podejrzeń Rafaela. Próbowałam zachowywać się swobodnie, jednak cały czas z tyłu głowy miałam to, jak mu powiedzieć o tym, że musimy się rozstać. Wiedziałam jedno – to na pewno nie będzie łatwe. Tym razem musiałam się jednak zmierzyć z nim twarzą w twarz. Nie mogłam uciec jak dwa lata temu.

                Ceremonia przebiegła spokojnie i miło. Koledzy Sergiego byli dla mnie bardzo mili. Ich partnerki także przyjęły mnie z otwartymi ramionami. Z kolei sam Rafa na każdym kroku okazywał mi czułość. Obejmował mnie, całował. Zabawiał rozmową i tańcem. Cały czas chciał mnie mieć przy sobie. Czy to na imprezie, czy to w hotelu… A ja?

A ja nie potrafiłam mu tego zrobić. Nie potrafiłam mu powiedzieć, że sypiam z Isco i chcę do niego odejść.

Nie potrafiłam.

I nie zrobiłam tego.

Wiedziałam, że wyniknie z tego awantura, ale…

…nie mogłam.

***
* wers tytułowy - "Make believe" Mannei

Ups. 😂 Miało być inaczej, a wyszło tak... To już ostatni rozdział tej historii, ale nie płaczcie! Przed Wami jeszcze truskawka na torcie (Hajto - mój mistrz XD) - epilog! Jak widzicie, na tę chwilę tak naprawdę nic się nie rozwiązało - wszystko wydarzy się w epilogu, który będzie (jak na mnie) dość długi. Pobędziecie trochę z Ari, trochę z Rafaelem, a trochę z Isco...
Niemniej jednak, to opowiadanie dobiega końca. Myślałam, że po nim pożegnam się z pisaniem. Lecz ktoś mi tak ględził - tak, Oliwia, mowa o Tobie 😜💛 No i wychodzi na to, że nadal będę "tworzyć" - a przynajmniej taki jest plan. XD
Więc zapraszam na przygotowaną już stronę - zapisujcie sobie, a ja niebawem coś tam wstawię.
https://pink-skies-bcn.blogspot.com/
Buziaki!