XIV: And I discovered that my castles stand on pillars of salt and pillars of sand

– Jeszcze tylko chwilka. – odezwał się Rodrigo w akompaniamencie bzyczącej maszynki – Już prawie kończę. Dajesz radę?

– Mhm – zdołała jedynie tyle z siebie wydusić.

– Dawaj, złap mnie za rękę, pokaż mi, jak cię boli. – Sergio puścił oczko do blondynki, siadając na stołku w jej pobliżu – Kurde, nie wiedziałem, że jesteś taka silna – zaśmiał się.

– Przepraszam – westchnęła głośno.

– Nie przepraszaj, cukiereczku. – cmoknął ją w skroń – Dobrze, że się jednak nie malowałaś, bo tusz by ci pewnie spłynął.

– Jak ty byś się pomalował, to tobie też by zapewne spłynął – prychnął Gálvez.

– Ej! – obraził się Ramos – Następnym razem wybiorę inne studio tatuażu.

– Uważaj, bo ci uwierzę. – zaśmiał się – Dobra, mała. Koniec! – wyszczerzył się.

– W końcu! – dziewczyna uniosła ręce w górę w geście radości – Nigdy więcej nie robię u ciebie tatuażu na jednej sesji. Wykończysz mnie, Rodrigo – posłała mu uśmiech.

– Pamiętaj o smarowaniu kilka razy dziennie, żeby nie wysuszyć skóry. Powinnaś dać radę sama, ale w razie czego ktoś może ci pomóc.

– Oj, już ja znam kogoś, kto by jej z chęcią pomógł – rzucił stoper.

– Sergio! – skarciła go.

– No co? Jakbyś zadzwoniła do Isco o północy z informacją, że ma przyjść i posmarować ci plecy, to się założę, że przybiegłby na jednej nodze.

– Grabisz sobie, blondasku, grabisz. – pogroziła mu palcem, po czym zwróciła się do właściciela salonu – Dziękuję. Będę myśleć już o następnym.

– Najpierw naciesz się tym. – zaśmiał się – Do zobaczenia.

                Piłkarz i Polka pożegnali się z tatuatorem i wsiedli do auta Ramosa. Wyruszyli z parkingu i kierowali się w stronę swojej dzielnicy, podśpiewując po drodze różne piosenki. Bardzo się polubili i nadawali na tych samych falach, a Ariadna czuła się, jakby zyskała nowego brata.

– Wchodzisz? – zapytała, odpinając pas, gdy stali już na podjeździe Lewandowskich.

– Nie, lecę do domu czytać bajki – uśmiechnął się uroczo.

– Okay. – cmoknęła go w policzek na pożegnanie – Pozdrów chłopców i Pilar!

                Weszła do domu, gdzie od razu zdjęła buty i boso ruszyła w kierunku kuchni. Przy blacie stał pan domu i przygotowywał coś do picia.

– O, Ari, już jesteś! – uśmiechnął się szeroko – Jak tam było?

– Boleśnie. – zaśmiała się – O mało nie zmiażdżyłam dłoni Ramosowi. A teraz mam po prostu smarować tatuaż kilka razy dziennie, aż się wszystko wygoi.

– Jakby trzeba było ci pomóc, to wiesz, że możesz do mnie czy Ani śmiało podbijać – puścił jej oczko.

– Wiem – podeszła do lodówki, z której wyjęła przygotowaną już dla niej kolację. Postawiła talerz na stole, przy którym oboje zasiedli. Hakowska zaczęła jeść posiłek, a Lewandowski w tym czasie nerwowo stukał palcem o blat. W końcu odważył się zabrać głos, spoglądając na nią podejrzliwie.

– Isco mówił, że wyjeżdżacie razem na Ibizę. To prawda?

– Tak. – przełknęła – Zaprosił mnie na wyjazd w czasie przerwy reprezentacyjnej.

– Chcesz tam jechać?

– Myślę, że faktycznie przyda mi się chwila odpoczynku w jakimś ładnym miejscu. – uśmiechnęła się słabo, niepewnie spoglądając na przyjaciela – Oj, już nie patrz tak na mnie! Francisco obiecał, że będzie grzeczny. No i jedzie z nami Junior, więc… – wzruszyła ramionami.

– Proszę cię, nie wmawiaj mi, że trzyletnie dziecko daje gwarancję trzymania przy sobie rąk – potarł dłońmi twarz.

– Nie daje, ale to nie o to chodzi. Dobrze wiesz, że Isco nie jest taki.

– Taki czyli jaki?

– On nie zrobi mi krzywdy, Robert.

– Wiem. – westchnął – Bardzo mu na tobie zależy i… Ja prostu nie chcę, żebyś znowu cierpiała, Ari. – posłał jej błagalne spojrzenie – Widziałem, jak przeżywałaś rozstanie z Rafaelem i nie chcę, żeby to się powtórzyło. Ja i Ania nie zniesiemy tego drugi raz. I ty też nie.

– Nie uważasz, że powinnam być szczęśliwa? – przełknęła narastającą gulę w gardle.

– Oczywiście, że powinnaś. Tylko, że oboje wiemy, że nie będziesz szczęśliwa z Francisco.

– Dlaczego?

– Bo to nie jego kochasz. Kochasz Rafę, prawda? – odpowiedziało mu milczenie – No właśnie. – wstał i ruszył ku schodom – Idź spać, Ari. Sen ci pomoże.

                Sen ci pomoże – jasne, łatwo powiedzieć, ale jak tu zasnąć po takiej rozmowie? Blondynka miała z tym problem. Całą noc zastanawiała się nad słowami Lewego. To nie jego kochasz. Kochasz Rafę. Czy piłkarz miał rację? Nie odpowiedziała mu wtedy, ale chyba oboje sobie zdawali sprawę z tego, co było prawdą. W końcu, gdyby nadal nie czuła czegoś do Alcântary, jej świeżo wykonany tatuaż nie wyglądałby tak, jak wygląda.

                Dziewczyna nie potrafiła odciąć się od przeszłości. Nie potrafiła zapomnieć o brązowookim, a co za tym szło – nie potrafiła ruszyć dalej. Być może to było jedynym powodem, dla którego nie związała się z Isco?

***

A więc jestem! Czy na dobre? Nie wiem. Czy rozdziały będą pojawiały się regularnie? Raczej nie, ale mogę obiecać, że ten dzisiejszy jest najkrótszym - potraktujcie to jako zapowiedź powrotu. 😉

Co w końcu będzie z Ari? Czy ulegnie Isco i da mu szansę? Kto zawita w stolicy? I co takiego wytatuowała sobie na plecach Hakowska?

Czekam na Wasze typy! Pokażcie mi, że nadal tu jesteście i cieszycie się z powrotu. 😄

* wers tytułowy - "Viva la vida" Coldplay