XXVI: I czuje mocno zbyt. I za prawdziwa jest, aby to kryć.

                Wylegiwałam się na leżaku, łapiąc intensywne promienie słoneczne. Obok mnie, na trawie, mały Isco budował zamek z klocków. Dzisiejszy dzień spędzaliśmy we dwójkę. Ania zabrała ze sobą Klarę na kilka dni do Polski, a Lewy i Isco byli na treningu regeneracyjnym po wczorajszym meczu.

                Liście na drzewach lekko się poruszały, przez co owiewał nas delikatny wietrzyk, dając choć chwilę wytchnienia od ostatnich upalnych dni. Zsunęłam okulary przeciwsłoneczne z nosa i zerknęłam na mój telefon. Uznałam, że to dobra pora na podwieczorek dla chłopczyka.

– Junior, chodź, pójdziemy na trochę do domku. Zrobimy coś do jedzonka, hmm? – wyciągnęłam dłoń w kierunku loczka, którą momentalnie pochwycił.

– A co bedziemy jeść, mami?

– Co powiesz na placuszki owsiane?

– A z zura..zurawi… – próbował wymówić.

– Będą z żurawiną, kochanie. – ucałowałam jego główkę – Włączę ci bajeczkę, a w czasie, jak ty będziesz grzecznie oglądał, to ja zrobię jedzonko. Umowa?

– Umowa! – pisnął zadowolony, oglądając „Wojownicze żółwie ninja”.

                Wyjęłam z szafki i lodówki potrzebne produkty, po czym zaczęłam przygotowywać posiłek. Kiedy ściągałam z patelni pierwszą turę placuszków, poczułam mocne ręce na moich biodrach.

– Wracam zmęczony z treningu, syn grzecznie siedzi i ogląda bajkę, a moja mała kuchareczka pichci coś pysznego w kuchni. – wyjęczał mi do ucha, przygryzając je – Chciałbym, żeby tak było codziennie. Jakbyś jeszcze do tego dołożyła loda… – klepnął mnie w tyłek, śmiejąc się.

– Głodnemu chleb na myśli. – wystawiłam w jego stronę język – Bierz ten talerzyk i zanieś Juniorowi. I weź mu do tego ten świeży soczek z lodówki.

– Matka roku! – krzyknął, wychodząc z pomieszczenia, na co się głośno zaśmiałam – Żoną roku też byś mogła być – dodał, wracając.

– Tak? A co bym musiała zrobić? – zaplotłam ręce wokół jego szyi.

– Zostać czyjąś żoną – wzruszył ramionami.

– Ej! – pacnęłam go lekko w głowę.

– No przecież żartuję. – cmoknął mnie prosto w usta – Ale taka na przykład kąpiel nago w basenie w blasku księżyca… Mały lodzik i seks…

– Nie zapominaj, że mamy małego brzdąca w domu, Casanova.

– Właśnie do tego piję. – zjechał dłońmi na moje pośladki. Ścisnął je mocno i posadził mnie na blacie – Moja mama chce wziąć do siebie na kilka dni małego. I pomyślałem, że my moglibyśmy wtedy zająć się tylko sobą… – pocałunkami wyznaczał ścieżkę przez moją szyję, na dekolt – Tylko my. Basen. Zero ubrań. Max namiętności. Co ty na to? – zapytał, skubiąc mój sutek przez koszulkę.

– Brzmi kusząco – wymruczałam.

– Akurat zdążymy się naładować zanim wyjadę na zgrupowanie przed mistrzostwami.

***

                Zastanawiałam się, jak dotarłam do tego miejsca. Byłam normalną, spokojną, dobrze uczącą się nastolatką, a teraz? Teraz leżałam nago na tarasie w towarzystwie wspaniałego piłkarza, podczas gdy mój chłopak – też świetny piłkarz – znajdował się kilkaset kilometrów stąd. Od zawsze gardziłam zdradami, a teraz stałam się jedną z tych okropnych kobiet, które robiły swoich mężczyzn w bambuko. No cóż. Nie byłam z tego dumna. Momentami wręcz czułam do siebie nienawiść. Ale co z tego, skoro wystarczyło jedno spojrzenie Alarcóna, żeby kolana mi się ugięły?

– O czym tak myślisz, hmm? – zapytał brunet, gładząc moją szyję.

– O tym, jak sobie skomplikowałam życie. – westchnęłam – Jakby były w tym jakieś zawody, to pewnie bym wygrała.

– Kotku… – złapał mnie i przesunął tak, że teraz leżałam na nim – Wiem, że to popieprzone, ale… Ale ja nie chcę z ciebie rezygnować. Kocham cię, maleńka. – musnął moje spierzchnięte usta swoimi – A poza ty, cholernie seksowna z ciebie mamuśka – klepnął mnie lubieżnie w tyłek.

– Kiedy Junior wraca od babci? – wtuliłam się w umięśnione ciało mojego kochanka.

– Jutro wieczorem. Mama tu przenocuje, przyjdzie na mecz i w niedzielę wróci do siebie. – na chwilę zamilkł, a ja zaczęłam odpływać – Kochanie?

– Mhm – wymruczałam.

– Polecisz ze mną do Rosji?

– Isco, dobrze wiesz, że nie mogę. Ludzie mogliby coś zacząć podejrzewać. A ja chcę to wszystko załatwić na spokojnie. Bez wścibskich pytań, spojrzeń i przede wszystkim mediów.

– To znaczy, co chcesz załatwić? – w jego spojrzeniu dostrzegłam małe ogniki.

– Chcę porozmawiać z Rafaelem. Przyznam się do wszystkiego. Już i tak za długo to ciągnę. – jęknęłam – Ale musisz zrozumieć, że on jest dla mnie bardzo ważny i nie chcę, żeby przeze mnie cierpiał. Już raz go kiedyś skrzywdziłam. Chcę to zrobić jak najdelikatniej się da.

– Zerwiesz z nim? – otworzył szeroko oczy.

– Francisco... – usiadłam, chwytając pareo, którym osłoniłam swoje intymne miejsca – Od początku studiów jedyne o czym myślałam zaraz po przebudzeniu to Jakie dzisiaj zajęcia? Co muszę podszkolić? Czy wcześniej wypuszczą nas z tego wykładu? Na co zaliczyłam ostatnią kartkówkę? Na początku w Madrycie też tak było. A teraz? Wiesz o czym myślę, kiedy się budzę? – pokręcił głową, więc mówiłam dalej – Czy wstaliście już z Juniorem? Jaką historyjkę na dobranoc opowiedzieć małemu? Czy dobrze się czujecie? Czy zagrasz w meczu? Czy nic cię nie boli? Czy myślisz o mnie? Teraz moje myśli kręcą się tylko wokół was dwóch. Jesteście moimi mężczyznami i nie potrafię sobie wyobrazić, że budzę się i nie przytulę Juniora albo ciebie. – wzruszyłam ramionami – Jesteście moim wszystkim. Wyparliście Rafaela z mojej głowy.

– Kocham cię! – wydarł się, przewracając mnie ponownie na plecy i zawisając nade mną – To może, skoro nie chcesz jechać do Rosji, zajmiesz się Juniorem i przyjedziecie na ewentualny finał?

– Twoja mama nie będzie miała nic przeciwko?

– Na pewno nie. Ona chce lecieć na mistrzostwa, ale uważa, że dla małego to mogłoby być uciążliwe i w ogóle…

– Zgadzam się z nią w stu procentach.

– To jak? – potarł o siebie naszymi nosami.

– Zajmę się małym i przylecimy na finał.

***

                Moje życie zawsze było dość nieprzewidywalne i szalone. Zawsze, kiedy miałam już jakiś ułożony plan, musiało wyniknąć coś dodatkowego. Coś, co mogło pokrzyżować moje dotychczasowe plany. Tym razem był to ślub. Ślub Coral i Sergiego – przyjaciół Rafinhi. Dostaliśmy zaproszenie na uroczystość. Wspólne. No cóż – w końcu byliśmy parą, nieprawdaż? Nie miałam wyjścia. Zgodziłam się.

– Poczekaj. – zawodnik Królewskich nerwowo przeczesał włosy – Czyli chcesz mi powiedzieć, że dostaliście zaproszenie na ślub Sergiego? – pokiwałam głową na tak – I że ty się zgodziłaś tam z nim jechać? – znowu przytaknęłam – Nie, no zajebiście! – wyrzucił ręce w górę – To w sumie, jak już tam będziecie, to może zapytaj Coral, kto im to wszystko organizował, weź jakieś namiary, bo może wy z Rafaelem będziecie następni!

– Kochanie, uspokój się. – podeszłam do niego i ułożyłam dłonie u dołu jego brzucha – To tylko kilka dni. Nie chcę robić mu pod górkę. Pojadę z nim, potowarzyszę, a już po weselu szczerze z nim porozmawiam i powiem, że odchodzę.

– I ja mam się niby zgodzić na to, żeby moja ukochana jechała z innym facetem na wesele jego kumpla z drużyny? – prychnął.

– Ale to będzie jednocześnie okazja, żeby zakończyć ten związek, Isco. – jęknęłam, przysuwając się do niego bliżej – Junior te kilka dni spędzi u babci, a ja go potem zabiorę do Madrytu. Będziemy tu razem na ciebie czekać – cmoknęłam jego szczękę.

– Naprawdę z nim zerwiesz po tym weselu?

– Tak. A potem będę już tylko twoja, panie Alarcón.

– Hmm… Podoba mi się to, panienko. – ścisnął moje pośladki, dociskając do siebie najmocniej, jak się dało – To może jak wrócę, pojedziemy dokądś razem na wakacje? Tylko we trójkę? Ja, ty i nasz maluszek? – wyszczerzył się.

– Bardzo chętnie. – objęłam dłońmi jego szyję – Ale z Juniora już wcale nie jest taki maluszek – zauważyłam. Chłopiec bardzo szybko rósł i był bardzo inteligentny jak na swój wiek.

– To możemy się zawsze postarać o kolejnego malucha. – poruszył brwiami – Takiego maleńkiego, maluteńkiego – zaczął kreślić niewielkie kółeczka na moim odsłoniętym brzuchu.

– Nie żartuj, Isco – parsknęłam.

– Ale ja wcale nie żartuję! – oburzył się – Bardzo chętnie zasiałbym ziarenko na twojej grządce! – nie mogłam się powstrzymać i wybuchłam śmiechem.

– Właśnie! Muszę się umówić do ginekologa, bo tabletki antykoncepcyjne mi się kończą.

– Nic nie musisz – rzucił pewnym głosem.

– Powiem inaczej, Alarcón: muszę wypisać tabletki albo koniec z bara bara – lekko się o niego otarłam, chcąc podkreślić przekazaną informację.

– A ja ci mówię, żebyś nie szła po te tabletki. I nie ma mowy o końcu bara bara. – pokiwał paluszkiem – Po prostu możemy zacząć robić dzidziusia – pocałował mnie namiętnie.

– Isco…

– Junior na pewno by się ucieszył z brata albo siostrzyczki, więc to nie jest problem. Ja też chciałbym mieć z tobą dziecko. Teraz decyzja należy tylko do ciebie, kochanie. Nie będę naciskał. Ty zadecyduj.

***
* wers tytułowy - "Czuć za mocno" Mannei

Wróciłam cało z obozu i przychodzę do Was z nowym rozdziałem! 😋
W Dojo było wspaniale - te osoby, które śledzą mnie na Insta zapewne widziały, bo był mały spamik, hehe. 😇 Faktem jest jednak, że bardzo wypoczęłam - psychicznie rzecz jasna, zresetowałam umysł, odcięłam się od pewnych rzeczy i kilka zrozumiałam. Jeśli któraś z Was, moje drogie, zastanawia się nad wyjazdem na Camp by Ann i ma na to środki, to z czystym sumieniem polecam! Kilka rzeczy możecie przeczytać tutaj -> https://ohhmylotus.blogspot.com/2018/09/camp-by-ann.html Pojawiło się w necie mnóstwo dziwnych informacji dotyczących obozu, które nijak się mają do rzeczywistości, więc jeśli miałybyście jakieś pytanka, to śmiało - z chęcią odpowiem na WSZYSTKIE. Możecie je słać na mojego maila, wpisywać w komentarzach albo odezwać się do mnie na DM na Insta. 😉

Co do opowiadania... Powoli będziemy się zbliżać ku końcowi - tak jak zapowiadałam. W planie jest jeszcze jeden rozdział oraz epilog, który będzie jednak dość długi i duuuużo się będzie w nim działo. Żebyście jednak nie myślały sobie, że w końcu będziecie mieć ode mnie spokój - mam nowe pomysły, które zamierzam realizować! Także trzymajcie za mnie kciuki.
Buziaki!