X: No soy la misma, te lo confieso

                Głęboko zaciągnęła się powietrzem, wychodząc z rejsowego samolotu polskich linii lotniczych LOT. Bawaria przywitała ją pięknym słońcem i delikatnie powiewającym wietrzykiem, który przynosił ulgę przy tak wysokiej temperaturze jak ta dzisiejsza. Poprawiła sportową torbę na ramieniu dokładnie tak jak w styczniu i skierowała się w stronę postoju taksówek. Podała starszemu mężczyźnie dokładny adres, po czym zamyślona zaczęła się przyglądać krajobrazowi za szybami pojazdu. Monachium było zdecydowanie jednym z piękniejszych miast, jakie dane jej było zobaczyć i była wręcz pewna, że bez dwóch zdań przeprowadziłaby się tutaj, gdyby tylko pojawiła się taka opcja.

                Słabo uśmiechnęła się do kierowcy, wręczając mu pieniądze za kurs i nacisnęła dzwonek do bramy sporych rozmiarów willi. Już po chwili przekroczyła próg i została porwana w ramiona przyjaciółki. Anna przez cały czas ją wspierała i starała się podnieść na duchu, napawać optymizmem. Ariadna była jej za to bardzo wdzięczna. Zresztą Robertowi też. Byli dla niej niczym rodzina. Nie musiała niczego przed nimi udawać, choć i tak próbowała pokazywać, że daje sobie radę. Ale kiedy karateczka się odsunęła, a na talii dziewiętnastolatki zacisnęły się silne ramiona piłkarza, nie wytrzymała i popłakała się jak małe dziecko. Nie potrafiła powstrzymać łez. To wszystko było dla niej bardzo trudne i nadal nie mogła się pogodzić z tym, że miłość jej życia mieszka na drugim krańcu Europy.

                Kilka kolejnych dni aż do wyjazdu do Starej Wsi, było ciężkich dla całej trójki. Ania i Robert martwili się o dziewczynę. Nie chcieli, by przypłaciła to rozstanie załamaniem nerwowym. Ostatnią deską ratunku był wyjazd na obóz i to, że Lewandowska miała cały czas oko na Hakowską. I okazało się to strzałem w dziesiątkę, bowiem świetna atmosfera w dojo odbiła się także na blondynce. Zaczęła się lekko uśmiechać, widząc tylu pozytywnych i walczących o swoje ludzi. Na treningach wylewała siódme poty, a wieczorami szczerze rozmawiała z Anną.

– Wiesz… – odezwała się któregoś dnia – Nie mogłam znieść tego, że nie mogę z nim porozmawiać, przytulić, powiedzieć, jak bardzo kocham. A najgorsze było to, że wiedziałam, że czuł się tak samo jak ja. Zdezorientowany, zagubiony, zawiedziony. Chciałam się odezwać, ale nie mogłam do niego zadzwonić. Nie mogłabym znieść jego głosu. – westchnęła głęboko – Dlatego jeszcze w Kołobrzegu wysłałam mu sms, po czym od razu usunęłam jego numer.

– Co mu napisałaś?

– Lo siento.

– Kochanie… – Lewa przeniosła się na łóżko przyjaciółki i mocno ją przytuliła.

– Ja to zrobiłam dla niego, wiesz o tym, prawda? – pociągnęła nosem.

– Wiem, kochanie, wiem – głaskała ją po włosach.

– Myślisz, że dobrze postąpiłam?

– Nie wiem, Ari. Postąpiłaś, jak uważałaś za słuszne. To twoje życie i twoje wybory. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz tego żałować.

– Chcę tylko, żeby Rafa był szczęśliwy. Tylko to się dla mnie liczy.

– Będzie dobrze, kochanie… Ale nie możesz się też zamykać na cały świat. Musisz wyjść do ludzi.

– Wiem. I zacznę od spotkania z Arturo i Manu. Brakuje mi ich.

– A Thiago?

– Jestem pewna, że nie chce mnie znać. Wolę nie wchodzić mu w drogę. Przynajmniej nie dopóki Rafael nie będzie miał dziewczyny.

– Ale wiesz, że istnieje szansa, że to się nigdy nie wydarzy?

– Proszę cię. Wokół niego kręci się tyle pięknych dziewczyn, że chętnych nie brakuje – prychnęła.

– One może i są chętne, ale jeśli on cię naprawdę bardzo kocha, to nie zastąpi cię żadną inną. Nie będzie w stanie.

– Musi. On MUSI być szczęśliwy. Musi – wyszeptała z przekonaniem.

                Tak, jak obiecała Ani, tak zrobiła i od razu po przylocie do Monachium zadzwoniła do Vidala. Chilijczyk nie ukrywał radości, ale na spotkanie przyszedł zatroskany.

– Co jest, Arturo? Coś się stało? – zmarszczyła brwi, widząc mieszającego bez celu łyżeczką w kawie bez cukru ani mleka.

– Rozmawiałem dzisiaj z Thiago. – podniósł wzrok ­– Pytał, dokąd idę. Powiedziałem mu, przepraszam – westchnął.

– Arturo, – przykryła jego dłoń swoją – nie przepraszaj mnie. Thiago wie i już. – wzruszyła ramionami – Tak jak większość ludzi, którzy obserwują mnie na Instagramie i znają Monachium na tyle, by poznać miejsca, w których bywam. Nie przyjmuj się tym.

– Co planujesz? – spojrzał jej prosto w oczy.

– W ostatnim tygodniu września wracam do Wrocławia i zaczynam studia. Wszelkie rozrywki zamieniam na skrypty i yerba mate, żeby nie zasnąć przy tak nudnej lekturze – zaśmiała się lekko.

– A poza tym?

– A poza tym planuję was odwiedzać w każdej wolnej chwili i dalej działać w przyozdabianiu mojego ciała trwałymi malunkami – puściła mu oczko.

– Mam kilku dobrych fachowców, a jeden przyjeżdża czasem do Monachium, więc dam ci znać, jak będzie.

– Dziękuję. I dziękuję za to, że jesteś ze mną, że mnie nie osądzasz przez to, co zrobiłam.

– Jesteś dla mnie jak siostra i wierzę, że wiesz, co robisz. Możesz na mnie zawsze liczyć.

***

Wróciłam! I mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze jest. ;D

Nie przewiduję żadnych turbulencji, więc rozdziały powinny pojawiać się regularnie. Do przeczytania za tydzień. <3

*wers tytułowy - "No soy el mismo" Xriz ft. Ana Mena