XXI: W morzach ulotnych dni wyspa to ja i Ty

Promienie słoneczne przedzierały się przez jasnoszare rolety typu dzień/noc. Blondynka przetarła oczy dłońmi zaciśniętymi w piąstki, po czym błogo się przeciągnęła. Podniosła powieki, kiedy poczuła silne ramię zaciskające się ciaśniej wokół jej talii. Powoli budził się Rafael. Zamrugał kilka razy i spojrzał na kobietę obok. Uśmiechnął się szeroko, podpierając się na łokciu.

– Dzień dobry – złożył na jej ustach słodki pocałunek.

– Dzień dobry. – pogłaskała go po zarośniętym policzku, wtulając się w jego szyję – Masz bardzo wygodne łóżko.

– Cieszę się. – zachichotał – Może to sprawi, że będziesz tu z wielką chęcią przyjeżdżać i zostawać na noc?

– Rafa! – jęknęła, klepiąc go w klatkę piersiową.

– No co? – skrzywił się – To takie dziwne, że mam nadzieję widzieć moją dziewczynę często w moich objęciach? I przez to w moim łóżku? – oburzył się i delikatnie odsunął od Polki.

– Oczywiście, że nie! – od razu zaprzeczyła – Wiem, że mieszkam w Madrycie, gdzie studiuję, ale kiedy tylko będę mogła, to będę tu do ciebie przyjeżdżać. – ponownie się wtuliła w piłkarza – I będziemy codziennie ze sobą rozmawiać. I pisać. I w ogóle.

– Wiem, kochanie, wiem. – pogłaskał jej nagie ramię – A pomyślisz o zmianie uniwersytetu na ten tutaj? – zadał niepewnie pytanie.

– Jak tylko wrócę do stolicy, to umówię się na spotkanie z dziekanem i zobaczę, co da się zrobić. – westchnęła – Chciałabym móc ci obiecać, że kolejny rok akademicki spędzę tutaj, ale wiesz, że nie mogę. – przez kilka minut trwali w ciszy, wsłuchując się jedynie w swoje oddechy – Ale damy sobie radę, prawda?

– Damy. – pokiwał głową – Kochamy się i chcemy być razem, więc damy sobie radę. Będzie dobrze, kochanie.

Chciała mu wierzyć. Tak bardzo chciała, żeby to wszystko się udało. Żeby IM się udało. Jednak chcieć to jedno, a móc to drugie. Nie zawsze mamy to, czego chcemy. Czasem los rzuca nam pod nogi coraz to kolejne kłody, śmiejąc się pod nosem na nasz widok – potykających się i upadających…

***

Do stolicy wróciła w szampańskim nastroju. Była szczęśliwa obrotem spraw. Wszystko sobie z Rafą wyjaśnili i zaczęli od początku. Wiedziała, oboje wiedzieli, że nie będzie łatwo, ale byli zgodni co do tego, że powinni spróbować.

Kiedy tylko wysiadła z Audi, usłyszała swoje imię wykrzykiwane przez najsłodszego chłopca, jakiego dane jej było poznać. Natychmiast się odwróciła i najwyraźniej zrobiła to w odpowiednim momencie, bo już po kilku sekundach jej szyja otoczona była drobnymi rączkami.

– Ciociu, gdzie byłaś? – zapytał maluch, wlepiając w nią swe wielkie oczka.

– W Barcelonie, kochanie. – cmoknęła jego czoło, nosek i kolejno oba policzki – A co się stało, hmm? – zapytała, roztrzepując jego bujne loczki.

– Nic takiego. Po prostu bardzo za tobą tęskniłem, wiesz?

– Och, kochanie, ja za tobą też. Jesteś moim malutkim słoneczkiem, Francisco.

– Ej, a ja to co? – zaśmiał się Francisco Senior – Chodźcie do domu, bo chyba zanosi się na deszcz. – objął ramieniem kobietę i dziecko, po czym skierowali się do jego posiadłości – Ari, napijesz się herbaty?

– Z cytryną, cynamonem i goździkami. – wyszczerzyła się do gospodarza, który tylko westchnął głośno, idąc do kuchni – Włączymy telewizję, skarbeńku? – zwróciła się do chłopczyka, który zdążył rozsiąść się już na wielkiej kanapie.

– „Wojownice zółwie ninja”! – zakrzyknął wesoło, klaszcząc przy tym w dłonie. Zerknęła spod przymrużonych powiek na ojca malca, który usiadł właśnie koło niej.

– No co? – zrobił niewinną minę – Nie moja wina, że Nacho to kretyn, który powiedział mojemu synowi, że jeden z piłkarzy PSG jest podobny do jednego z bohaterów…

– Ugh, ja z nim kiedyś nie wytrzymam. – jęknęła – Dobra, włącz mu tę bajkę, a ja pójdę tylko do łazienki. Całą drogę się nie zatrzymywałam, żeby dojechać jak najwcześniej.

         Piłkarz zrobił to, o co poprosiła go Polka, a następnie podążył za nią. Kiedy wychodziła z toalety, mało co nie dostała zawału. Odetchnęła głęboko i pokiwała na niego palcem.

– Po co byłaś w Barcelonie? – zapytał bez ogródek, stojąc oparty o ścianę.

– Odwiozłam Rafaela do niego do domu. Lekarz zabronił mu latać samolotem, a musiał się jutro stawić w klubie. Miałam dzisiaj wolne na uczelni, więc postanowiłam, że go zawiozę – wzruszyła ramionami.

– A dlaczego wróciłaś dopiero dzisiaj?

– Jazda po nocy i tyle kilometrów to nie jest dobry pomysł. Przespałam się i przyjechałam.

– Mhmm. Przespałaś się u niego czy z nim?

– Co? – zatkało ją. Nie wierzyła, że mężczyzna zadał jej takie pytanie.

– To, co słyszałaś, Ariadna. – spojrzał na nią zbolałym wzrokiem – U niego czy z nim?

– Alarcón, to nie jest twoja sprawa – wkurzyła się.

– Czyli z nim – prychnął.

– Porozmawialiśmy. – przyznała nieśmiało – I wróciliśmy do siebie.

– Tsa. Fajnie wiedzieć. – odepchnął się od ściany i ruszył na kanapę – Chodź na bajkę, bo nie będziemy wiedzieć, o co chodzi.

– Isco… – westchnęła.

         Lecz on tylko machnął ręką i zajął się bajką. Nie wiedząc, jak powinna się zachować w tym momencie, usiadła obok niego. Junior od razu przeczołgał się przez kolana ojca i wtulił ufnie w blondynkę. Podświadomie na jej twarz wdarł się uśmiech. Ucałowała po kolei wszystkie palce loczka, po czym cmoknęła i jego włosy. Starszy z Alarcónów przyglądał się uważnie tej sytuacji, a jego serce topniało.

– Wies, ciociu… – ciszę przerwał najmłodszy z towarzystwa – Bo ja cię baldzio, ale to baldzio mocno kocham. Jesteś najlepsia. Kocham cię tak mocno jak tatusia. Byłabyś najlepsią mamusią pod słońcem! – dał jej buziaka i odwrócił się w stronę ojca – Kocham was, tatusiu i mamusiu – powiedział, po czym ziewnął i jeszcze mocniej objął Hakowską.

– Też cię kochamy skarbie. Całym serduszkiem – wyszeptała wzruszona kobieta, głaszcząc go po głowie.

         Po kilku minutach Isco Junior już spał w ramionach ukochanej cioci. Ona też zamknęła oczy, kołysząc malcem. Piłkarz wykorzystał ten moment, by zrobić tej dwójce zdjęcie. Potem powoli wyjął syna z objęć dziewczyny i zaniósł do jego pokoiku, do łóżeczka. Zapatrzył się na jego spokojną twarzyczkę. Nie zauważył, że w drzwiach stanęła Polka.

– Masz najcudowniejszego syna na świecie – odezwała się cichutko.

– Wiem. – uśmiechnął się – Szkoda, że jego matka tak nie sądziła – westchnął.

– Isco… – podeszła i złapała go za ramię – Wiesz, że to, że ona odeszła, to nie jest twoja wina, prawda?

– Tak. – pokiwał głową – To po prostu jest czasem ciężkie, kiedy on mówi, że chciałby, że mamusia tu była. Ale najwyraźniej znalazł już swój ideał mamy – uśmiechnął się lekko.

– Zaskoczył mnie tym.

– Mnie też. Nie spodziewałbym się, że powie kiedyś do kogoś…mamusiu – na końcu jego głos się załamał. Hakowska przyciągnęła go do siebie i przytuliła.

– Isco… Ciiii… Hej, będzie dobrze. – zaczęła nim kołysać zupełnie tak, jak jakiś czas wcześniej robiła to ze śpiącym już malcem – Mały ma kochające babcie i ogrom szalejących na jego punkcie ciotek. Nie będzie mu brakowało kobiecej ręki w wychowaniu, mogę cię zapewnić. Jemu nie da się odmówić. Odziedziczył po tobie ten urok – zachichotała.

– Oby był skuteczniejszy niż mój urok…

– Czemu? – zmarszczyła brwi, przyglądając się piłkarzowi.

– Bo mój nie jest wcale tak świetny. Kobieta, na której mi zależy jak cholera, nie łapie się na ten cały urok – wzruszył ramionami.

– Kiedyś kogoś sobie znajdziesz, Isco. Jesteś wspaniałym facetem. I niejedna chciałaby mieć kogoś takiego jak ty przy boku.

– Może niejedna, ale nie ta jedna, której ja chcę. – odsunął się od niej. Widziała w jego oczach ból, smutek i…łzy – Przepraszam.

– Isco…

– Masz rano zajęcia. Powinnaś już iść – rzucił, po czym najzwyczajniej w świecie wyszedł z pokoju i zbiegł po schodach. Stała tak jeszcze chwilę, zastanawiając się nad tym, co właśnie zaszło. Gdy zeszła na dół, nigdzie nie widziała gospodarza. Wiedziała, że musiał w takim razie zamknąć się w siłowni i tam pewnie wyrzucał z siebie to, co w nim siedziało.

         Serce ją zabolało, kiedy opuściła posiadłość Alarcónów. Sama nie wiedziała, co czuła. Widząc takiego słodkiego Juniora, który nazwał ją „mamusią” oraz Isco z tym zbolałym wzrokiem na wieść o jej relacji z Rafaelem. Pociągnęła nosem i udała się do domu obok, gdzie mieszkała razem z Lewandowskimi. Zbyt dużo emocji jak na dziś.

***

* wers tytułowy - Sylwia Grzeszczak "Kiedy tylko spojrzę"

Wracam po dłuuugim czasie. Nie będę kłamać - nie wiem, czy na dobre. To zależy od weny, czasu i chęci. Ale jeśli mnie porządnie zmobilizujecie i zachęcicie, to możliwe, że coś jeszcze się tu pojawi ;p
Widzisz, Oliwia? Kazałaś mi się wziąć za pisanie i oto jestem XD
Dajcie znać, co sądzicie o rozdziale, o zachowaniu naszej Ari i... Isco (obu) :D
Łapcie mnie na Instagramie i męczcie o kolejny rozdział - o ile chcecie ;p

Buziaki!