XXII: Tu me partiste el corazón, pero mi amor no hay problema…

                Tej nocy nie mogła spać. Przez kilka godzin wierciła się na łóżku, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. Jej umysł wciąż nawiedzały słowa Juniora, a potem jego ojca. Sama już nie wiedziała, co czuła do Alarcóna.

Rozpromieniała się, gdy wyszczerzał te swoje równe ząbki w szerokim uśmiechu.

Drżała, gdy widziała, że nie podnosił się przez chwilę z boiska.

Serce jej rosło, gdy widziała, jak cudownie opiekował się Juniorem. Był istnym lepem na dzieci. Nawet Klarcia się do niego garnęła, ilekroć go widziała.

Smuciła się, gdy on był smutny.

Serce jej pękało, gdy widziała ten wielki ból w jego przepięknych oczach.

Ale czy to znaczyło już, że go pokochała? A może po prostu zależało jej na nim, jak na każdym członku rodziny? Nie potrafiła sobie odpowiedzieć na to pytanie. Nie potrafiła zdefiniować jednoznacznie uczucia, którym darzyła wychowanka Valencii.

                Na zajęciach była obecna jedynie ciałem. Nie potrafiła skupić się na omawianych zagadnieniach, choć bardzo tego chciała. Pragnęła choć na chwilę oderwać myśli od dwóch piłkarzy, którzy zawrócili jej w głowie. Ale nie mogła. To było silniejsze od niej. ONI byli silniejsi od niej.

                Po powrocie do domu pobawiła się chwilę z chrześnicą, a następnie udała do zaaranżowanego na siłownię pomieszczenia, gdzie Ania wycisnęła z niej siódme poty. Po nieco ponad godzinie obie opadły na maty i łapczywie piły wodę.

– Anka… – odezwała się niepewnie studentka – Powiedz mi, co ja mam robić?

– Nie rozumiem… – zmarszczyła brwi.

– Przespałam się z Rafaelem. Wróciliśmy do siebie.

– No to super! Ale czekaj… Nie wyglądasz na szczęśliwą. Co jest?

– Jak wróciłam do Madrytu, poszłam do Isco. Zachowywał się dziwnie. Wypytywał mnie o to, czy spałam z Rafinhą… – westchnęła – Zasmucił się, gdy powiedziałam, że jesteśmy parą. A Junior… – przymknęła na chwilę oczy – Junior nazwał mnie wczoraj mamusią – rozpłakała się.

– Ari… Kochanie… – objęła mocno przyjaciółkę i głaskała uspokajająco po plecach – Isco cię kocha. Nawet ślepy by to zauważył. On nie widzi poza tobą świata odkąd się tu wprowadziłaś. Taka jest prawda, kochanie. A ty? Czujesz coś do niego?

– Sama nie wiem… – otarła spływającą łzę – Nie jest mi obojętny. Dobrze się przy nim czuję. Bezpiecznie. I nie wyobrażam sobie, żeby miał nagle zniknąć z mojego życia. Ja naprawdę nie wiem, co mam robić. Jak się zachować w tej sytuacji. Bo jestem dziewczyną Rafaela, a Junior mówi do mnie „mamo”. No i jeszcze sam Isco…

– Och, kochanie… Wszystko się ułoży, zobaczysz. Musisz szczerze porozmawiać zarówno z Isco, jak i z Rafą. Nie wytrzymasz tak długo – zauważyła.

– Wiem, Aniu, ale ja nie chcę łamać nikomu serca…

– Co by się nie działo, ja i tak zawsze będę po twojej stronie. Jesteś naszą rodziną, Ari. Zawsze staniemy za tobą murem. I pamiętaj, że zawsze, ale to zawsze możesz mi się wygadać. Jasne?

– Jak słońce – próbowała się nieco uśmiechnąć, lecz wyszło jej bardziej coś na kształt grymasu.

                Po wspólnym posiłku, Ariadna usiadła na kanapie, tuż obok Roberta, który przeglądał właśnie media społecznościowe. Przesuwał palcem, aż w pewnym momencie szeroko się uśmiechnął i podwójnie kliknął w zdjęcie.

– Ślicznie wyszłaś na tym zdjęciu – zwrócił się do przyjaciółki.

– Co? – zdziwiła się – Nic nie dodawałam. O jakim zdjęciu mówisz?

– O tym, które kilka godzin temu na swój profil wrzucił Isco. Słodko wyglądacie z Juniorem. Jakbyście oboje spali.

– Pokaż – wyrwała mu telefon i zerknęła na ekran.

Zdjęcie musiało być zrobione wczoraj, kiedy mały usnął w jej ramionach. Malec wtulony w jej szyję. Ona z zamkniętymi oczami, muskająca ustami czoło chłopczyka. Alarcón opatrzył je nieskomplikowanym podpisem:

iscoalarcon Feliz ❤ #puroamor

Klikając w profil pomocnika, zauważyła, że dodał ostatnio jeszcze jedno zdjęcie. Przedstawiało ono dwójkę przytulonych ludzi, stojących na brzegu morza podczas zachodu słońca. Tyłem do obiektywu. To byli oni. Ona i Isco. Podczas ich wyjazdu na Ibizę. Łezka zakręciła się jej w oku na wspomnienie tych pięknych, wspólnych chwil. Lecz to dopiero opis sprawił, że jej serce zabiło szybciej.

iscoalarcon Si me toca esperarte, lo haré y no desvaneceré con las horas (no desvaneceré)
Y aunque llegue alguien más y no te puedo hablar, es igual que estar solo
Sé que me cuesta ver que al final voy a ser yo quien termine herido
Pero debo entender que en las guerras de amor siempre hay balas perdidas

[Jeśli muszę na ciebie czekać, zrobię to i nie zniknę z czasem (nie zniknę)
I nawet jeśli pojawi się ktoś inny i nie będę mógł z tobą rozmawiać, to tak jak bycie samotnym
Wiem, że trudno mi zobaczyć, że na końcu to ja będę osobą, która kończy zraniona
Ale muszę zrozumieć, że w miłosnych wojnach zawsze są zagubione pociski  - TINI ft. Morat "Consejo de Amor"]

                I w tej właśnie chwili dotarło do niej to, co mówiła Ania. I na co już kiedyś zwracał jej uwagę Bobek. Francisco naprawdę się w niej zakochał. Starał się dla niej. Pomagał jej – najpierw z aklimatyzacją, potem z poznaniem miasta, zapełnieniem wolnego czasu. Pocieszał, kiedy miała gorszy dzień. Kupował najlepsze brownie w całym Madrycie, gdy brzuch ją bolał w te dni. Rozśmieszał ją, kiedy miała ochotę się rozpłakać. Zabierał ją na wyjazdy, byle tylko mogła się zrelaksować. Oddawał swoją bluzę czy kurtkę, gdy marzła. Zawsze był przy niej. Nawet wtedy, kiedy sama nie wiedziała, że go potrzebowała. On po prostu był. Był, bo ją kochał.

O mój Boże.

– Isco mnie kocha! – pisnęła, zakrywając twarz dłońmi.

                Nie mogła dłużej uciekać przed prawdą. Prawda ją właśnie dorwała. Tylko, że Ari nie wiedziała, czy się z tego powodu cieszyła, czy nie…

***
* wers tytułowy - Maluma ft. Nego do Borel "Corazón"
Obiecałam, że pojawi się dość szybko, więc proszę bardzo! :D Co powiecie na taki obrót spraw?