XXIV: There's nothing else I can do but love you the best that I can

                Wierzchem dłoni odsunęła na bok kosmyk, który przykleił się do jej okrytego kropelkami potu czoła. Zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech, po czym wypuściła powietrze i zerknęła w  prawo. Mężczyzna oddychał miarowo. Twarz miał wtuloną w poduszkę. Wyglądał słodko niczym aniołek. Jego opalone, wyrzeźbione ciało wyglądało jak milion dolców w połączeniu z niemalże czarnymi włosami oraz idealnie niebieską pościelą. Nie mogła się oprzeć i zatopiła palce w jego włosach, delikatnie je przeczesując. Piłkarz zamruczał cichutko, lecz nie otworzył oczu.

                Zastanawiała się nad tym, co się właśnie stało. Co oni zrobili. Co ONA zrobiła. Bo o ile Isco był samotnym ojcem, o tyle ona miała przecież chłopaka.  Chłopaka, który ją kochał i którego kochała ona…

I gdzieś pomiędzy tym wszystkim był jeszcze Alarcón. Który nie był Hakowskiej obojętny. Czy to jednak przyjaźń, czy kochanie? Nie była w stanie odpowiedzieć sobie na to pytanie. Czuła się przy nim niezwykle bezpiecznie. Jeśli miałaby dziecko i musiała zostawić je pod czyjąś opieką, na pewno byłby nim Francisco. Był niezwykle miłym, zabawnym człowiekiem. A dzieci go uwielbiały.

–  Ari, co teraz będzie? – odezwał się niespodziewanie, co wystraszyło zamyśloną Polkę.

–  Co masz na myśli? – wydusiła zdławionym głosem.

–  Dobrze wiesz, co mam na myśli, Ari. – westchnął, wpatrując się prosto w jej oczy – Przespaliśmy się ze sobą, ale ty jesteś oficjalnie z Alcantarą. Więc pytam po prostu, jak ty to sobie dalej wyobrażasz?

–  Nie wiem, Isco. Naprawdę nie wiem. – oczy jej się zaszkliły – Wiesz, że nie jesteś mi obojętny…

–  Wiem, ale nie o to pytałem, Ari. – jęknął, siadając na łóżku – Myślę, że powinniśmy odpocząć, dać sobie chwilę na przemyślenie kilku spraw… –  zerknął na nią kątem oka – Spotkajmy się jutro po meczu. Przyjedziemy tu, położę małego i szczerze porozmawiamy, dobrze? – pokiwała niepewnie głową. Francisco serce krajało się na ten widok, więc złapał jej dłonie w swoje – Nie chcę, żeby między nami było nieswojo. Żeby były jakieś niedopowiedzenia, wątpliwości. Dlatego wytłumaczymy sobie wszystko, zadecydujemy co dalej i życie będzie się toczyło – zaproponował.

–  Chyba masz rację, Isco. – podniosła się z łóżka, zawijając się w kołdrę – Ubiorę się i wrócę do siebie. Powinnam pobyć trochę sama.

***

                Denerwowała się w drodze na ligowe spotkanie Realu Madryt. Co prawda był to mecz z beniaminkiem, a ona wcale nie kibicowała Królewskim, więc wynik nie powinien jej interesować. Stres nie dotyczył jednak wydarzenia sportowego, na które wybierała się z przyjaciółkami i gromadką małych brzdąców, a tego, co miało się zdarzyć później.

                Całe wczorajsze popołudnie i dzisiejszy dzień spędziła na leżeniu w łóżku i gapieniu się w sufit. Nie miała nawet ochoty na trening. Swoją komórkę wyłączyła i nawet nie zabrała jej ze sobą z domu. Chciała się odciąć od wszystkich choć na chwilę. Czasami jestem poza zasięgiem całego świata ludzkich spraw. Wtedy przez chwilę wiem, po co żyję i tylko cisza przy mnie jest. Miała nadzieję, że i ona w akompaniamencie ciszy dojdzie do wniosków, czego tak właściwie chce. I kogo.

                Przez całe dziewięćdziesiąt minut gry na boisku nie była obecna. Wgapiała się tępo w murawę, nie dostrzegając w zasadzie nikogo ani niczego. Dopiero ostatni gwizdek arbitra Hernandeza Hernandeza wybudził ją z letargu. Zamrugała pospiesznie kilka razy i patrzyła na piłkarzy w białych koszulkach, schodzących z boiska w niezbyt dobrych humorach. Zerkając na tablicę, zauważyła, że padł remis 2:2. Jednak w grupie jedenastu piłkarzy Realu nie mogła dostrzec Francisco. Jak później wyjaśniła jej Ania, wychowanek Valencii nie mógł dzisiaj odnaleźć się na murawie i trener Zidane zdjął go już w pięćdziesiątej trzeciej minucie. Serce ją zakuło, bo wiedziała, że to ona była przyczyną gorszej dyspozycji piłkarza.

                Wzięła na ręce zmęczonego Juniora i udała się z nim na parking, gdzie przy aucie czekał już jego ojciec. Przejął dziecko, posadził w foteliku i powoli wyjechali z Santiago Bernabeu. Droga niezmiernie im się dłużyła. Nie odzywali się. Nawet radio nie było w stanie zamaskować tej ciszy.

                Zaraz po przyjeździe do domu, Francisco zaniósł syna do jego pokoiku na piętrze oraz ułożył do snu. Korzystając z czasu, Ariadna zaparzyła im herbaty. Kubki ustawiła na tacy, z szuflady pod narożnikiem wyjęła dwa koce i zabrała na taras. Dzisiejszy wieczór był w miarę ciepły, a niebo rozświetlały setki maleńkich gwiazd. Brak chmur i przyjemna temperatura zapowiadały nadchodzące, znacznie już cieplejsze dni w stolicy.

                Usiadła na rattanowym fotelu i upiła łyk parującego napoju. Po chwili dokładnie to samo zrobił Francisco. Małe latarenki rozświetlały wielki ogród, który się przed nimi rozciągał.

–  Ari… –  mężczyzna odezwał się jako pierwszy, spoglądając intensywnie na swoją towarzyszkę – Przepraszam cię za wszystko. To nie powinno tak wyglądać. Nie powinienem dać się ponieść emocjom. Wiedziałem przecież, że jesteś z Rafaelem i…

–  Nie, Isco, przestań. – weszła mu w słowo – Byliśmy tam oboje. I zrobiliśmy to razem. Nie byłam pijana. Wiedziałam, co robię – prychnęła.

–  Więc… –  zaczął nerwowo wyłamywać palce – Co teraz będzie? Chcesz powiedzieć Alcantarze?

–  Powinnam. – westchnęła – Ale… Sama nie wiem. – jęknęła – Jestem rozdarta, Isco. Jesteś mi bardzo bliski i uwielbiam cię. Ufam ci i czuję się przy tobie bezpieczna. Nic nie potrafi mi poprawić humoru tak, jak widok ciebie bawiącego się z Juniorem – oczy zaszły jej łzami i głos powoli zaczął się łamać.

–  Posłuchaj… Chcę być z tobą szczery. Wcześniej bałem się jak cholera, powiedzieć to na głos, ale teraz… –  wzruszył ramionami – Teraz to nie mam już chyba niczego do stracenia, bo przecież i tak jesteś z nim… Ari… Nigdy w moim życiu nie spotkałem kogoś takiego jak ty. Od razu cię polubiłem, bo wydawałaś się być taką pozytywnie zakręconą wariatką. I taka właśnie jesteś. Wszędzie cię pełno. Kochasz to, co robisz. Kochasz ludzi. Jesteś bardzo rodzinna i opiekuńcza w stosunku do najbliższych. Imponujesz mi wieloma rzeczami. Nawet tym, jak ogromną wiedzę na temat piłki nożnej posiadasz. Jesteś dowcipna. Jesteś piękna. Jesteś kobietą moich marzeń. Zasypiam codziennie z myślą o tobie. Potem o tobie śnię. A na koniec budzę się i jesteś pierwszym, o czym myślę z rana. Nie wiem, w którym dokładnie momencie to się stało, ale się stało. Zakochałem się w tobie bez pamięci, Ari. I nie żałuję tego. – pokręcił głową, spojrzał jej w oczy, ale widząc łzy, opuścił wzrok na taras – Jesteś moim najjaśniejszym promykiem. Dzień bez ciebie jest niepełny. Jesteś kobietą, którą mój syn uwielbia prawie tak bardzo jak ja. Jesteś kobietą, do której mój syn powiedział mamusiu. Ale jesteś też kobietą, która ma faceta. I nie jestem nim ja. – wplótł palce we włosy i nerwowo pociągnął za końcówki – Nawet nie wiesz, jak bardzo zazdroszczę temu pieprzonemu Brazylijczykowi. Ile bym dał, żeby tylko być na jego miejscu. Żeby być twoim chłopakiem. Potem zostać narzeczonym, aż w końcu mężem. Żeby założyć z tobą rodzinę i oprócz Juniora mieć z tobą gromadkę maleńkich Alarcónów… Żebyś była moja. Na zawsze. Żebyś tylko mnie chciała. Żebyś mnie kochała. Oddałbym wszystko, Ari… –  wyszeptał – Bo tak bardzo cię, kurwa, kocham.

–  Isco. – jęknęła, podchodząc do niego i ujmując jego twarz w dłonie – Isco, nie płacz, proszę – zaczęła szlochać, przytulając głowę piłkarza do swojego brzucha.

–  Przepraszam, skarbie – wychlipiał w jej bluzę.

–  Nie, to ja przepraszam. Jestem tak cholernie beznadziejna, bo nie mogę się zdecydować którego z was bardziej ko… –  urwała w pół zdania, kiedy się zorientowała, co chciała powiedzieć.

–  Które z nas bardziej co? – podniósł wzrok i wpatrywał się w nią uważnie.

–  Wiesz co, Alarcón.

–  Nie, nie wiem – zmrużył oczy.

–  Którego z was bardziej kocham, okay? – prychnęła.

–  Kochasz mnie? – w jego oczach zabłysła mała iskierka nadziei. Dziewczyna pokiwała głową, a on pochwycił ją w swoje ramiona – Kocham cię, maleńka. – cmoknął jej czoło – I nigdy nie przestanę. Nie ważne, co zrobisz, ani co postanowisz. Moje serce należy do ciebie – objął ją mocniej, gdy zaczęła się trząść. Nie wiedział, czy to z emocji, czy od wiatru, który nagle zaczął wiać, więc wziął ją na ręce i zaniósł do domu, do sypialni, gdzie usnęli wsłuchując się w swoje oddechy.

***
* wers tytułowy - "Darlin'" Avril Lavigne

Mam sobie szukać jaskini? 😰💀