II: Let's close our eyes and let the moment shut the whole world out

                Ariadna już po powrocie do Polski nadal utrzymywała bardzo dobry kontakt z poznanymi w Niemczech ludźmi. Z Lewandowską rozmawiała codziennie, z Thiago i Arturo często wymieniała smsy, a z Neuerem rozmawiała na Skype. Podczas tego krótkiego pobytu Robert zdążył ją zabrać na jeden z treningów i przedstawić całej drużynie i sztabowi. Nić porozumienia zawiązała się między maturzystką a szkoleniowcem Bawarczyków, który serdecznie zapraszał ją na każdy z treningów, bo jak twierdził – lubił rozmawiać z ludźmi, z którymi mógł porozmawiać o piłce nożnej i literaturze jednocześnie.

                Ostatni z egzaminów maturalnych był już za nią. Mogła w końcu odetchnąć z ulgą i właśnie dlatego postanowiła nazajutrz wybrać się na zakupy i do kina. Od razu po powrocie z egzaminu szybko zrzuciła z siebie czarną sukienkę, wskoczyła w luźniejsze ciuchy i ruszyła na siłownię. Przywitała się uśmiechem z kobietą na recepcji i z ochroniarzem, przeszła do szatni, gdzie założyła szorty i obcisły top, zamknęła szafkę, a następnie z telefonem i butelką w ręku zaczęła się kierować ku wybranej sali. Wtem rozdzwoniła się jej komórka. Widząc na ekranie uśmiechniętą buzię mistrzyni karate, szybko przeciągnęła palcem po ekranie i odebrała, nadal idąc na salę.

– Cześć freaku! – przywitała się z nią – Co tam słychać w krainie małżeńskiej szczęśliwości? – chichotała.

– U nas wspaniale! Ale ty lepiej opowiadaj, jak tam poszła biologia, moja maturzystko, kochana?

– W porządku, nie było nawet tak źle. – usłyszała jakieś szeleszczenie po drugiej stronie linii – Ania, co się tam dzieje?

– Czekaj, bo mój mąż próbuje mi wyrwać telefon i chce ci coś powiedzieć. No już, już, masz, ty oszołomie… – śmiejąc się, oddała słuchawkę.

– Ari? – odezwał się męski głos.

– A no ja. – zaśmiała się – Co jest, Lewy?

– Jak tam się miewa moja najukochańsza przyjaciółka i przyszła fizjoterapeutka w jednym? – zapytał słodkim niczym lukier głosem.

– Bardzo dobrze. – uśmiechnęła się podświadomie – Mam już w końcu wolne i mogę zacząć się lenić. Znaczy… Zacząć ćwiczyć przed obozem twojej żony – poprawiła się.

– Ja trenuję to i ty musisz.

– Nie żeby coś, ale tobie za to płacą, mój drogi.

– Oj tam. Manu dzisiaj mnie wypytywał o ciebie – rzucił niby od niechcenia.

– I po co mi to mówisz? – nie rozumiała.

– Słuchaj, Ari… – westchnął – On ewidentnie na ciebie leci. Proszę, uważaj na niego.

– Robert, ile mam ci powtarzać, że my już sobie wszystko z Neuerem wyjaśniliśmy? Jemu na mnie zależy, ale nie chce mnie skrzywdzić, a zawsze krzywdzi kobiety, bo nie potrafi być wierny, więc ustaliliśmy, że możemy na siebie liczyć, on zawsze mi pomoże, ale nigdy nie stworzymy związku. Nie musisz się o mnie martwić – starałam się go uspokoić.

– No dobra. Powiedzmy, że ci wierzę. – na chwilę zaległa cisza – Jest jeszcze jedna sprawa. – ożywił się – Pragnę cię poinformować, że musisz spakować walizkę na kilka najbliższych tygodni, bo lecisz z nami do Francji.

– Co? – z wrażenia aż przystanęła na środku sali.

– Znaczy, no może nie do końca ze mną, bo ja będę leciał z chłopakami ze zgrupowania z Arłamowa, ale z Anią i pewnie jeszcze z kilkoma innymi dziewczynami polecisz.

– A..aa..ale… Bobek, o czym ty do mnie mówisz w tej chwili?

– Oświadczam ci właśnie, że jedziesz na EURO!! – wydarł się – I nie, nie żartuję ani nie przyjmuję odmowy. Jedziesz z nami i już. Tomek już wie, że ma ci wyrobić przepustkę, więc tak czy siak już po ptakach. Jedziesz i kropka.

– Uhm. No...dobra.

– Jej! – ucieszył się – To ja ci już Ankę oddaję.

– Ari, jesteś tam? – znów odezwała się mistrzyni.

– Tak, jestem. Po prostu zaskoczyliście mnie tym wszystkim.

– Wiem. Ale już dawno zdecydowaliśmy, że chcemy cię ze sobą zabrać, tylko nie chcieliśmy cię rozpraszać przed maturą.

– Rozumiem – powiedziała, zaczynając biec po bieżni na rozgrzewkę.

– Ale pojedziesz tam ze mną, prawda? – Hakowska poczuła szturchnięcie w ramię, a kiedy się obróciła, zobaczyła swojego – byłego już – trenera. Lekko się do niego uśmiechnęła, a na jego policzkach momentalnie pojawiły się urocze dołeczki.

– Tak, Aniu, pojadę. A potem pojadę z tobą na obóz – zapewniła.

– Och, tak bardzo się cieszę! – zapiszczała z radości.

– Ja też, ale teraz, kochana, muszę już kończyć. Jestem na siłce i właśnie podszedł do mnie znajomy – posłała Włochowi nieśmiałe spojrzenie.

– Uuuuu… A przystojny?

– Anka! – jęknęła.

– No przystojny czy nie?

– Tak – przygryzła wargę.

– No to już wam nie przeszkadzam. Tylko grzecznie mi tam. Pa!

– Pa, wariatko! – rozłączyła się i odłożyła telefon.

– No, w końcu odkleiłaś się od telefonu – uśmiechnął się szeroko brunet, ćwiczący tuż obok dziewczyny.

– Przyjaciółka zadzwoniła i jeszcze jej mąż pragnął mi coś zakomunikować.

– Coś miłego? – popatrzył jej prosto w oczy.

– Chyba tak. – błogi uśmiech wpłynął na jej twarz – Właśnie mi zakomunikował, że jadę z nimi na EURO do Francji.

***

                Zawiązała neonową sznurówkę swoich ulubionych czarnych butów od Nike. Powoli się wyprostowała, stając centralnie na wprost wielkiego lustra. Związała długie, ciemne, proste włosy w wysokiego kucyka. Przejechała błyszczykiem po pełnych ustach i założyła na lewy nadgarstek sportowy zegarek. W tej samej chwili usłyszała donośny głos z parteru.

– Ajka! Masz zamiar iść do ośrodka na piechotę, czy może ruszysz dupę i…

– Idę już, idę! – odparła – Nie stresuj się tak, bo żyłka ci pęknie. – zaśmiała się perliście – I kto wtedy będzie strzelał gole dla Polski na EURO?

– Jak Guardiola mnie ochrzani za spóźnienie… – zmrużył oczy i spojrzał na przyjaciółkę.

– Spokojnie. Biorę go na siebie. – poklepała go po plecach – Ale docinków od Mullera „jak to się guzdrzesz”, to ci nie oszczędzę.

– Zołza – pokręcił z rozbawieniem głową, po czym złapał ją za ramiona i pokierował w stronę drzwi.

                Ostatni trening w tym sezonie miał być wyjątkowy. Nie tylko dlatego, że kończyły się rozgrywki, że zbliżały się mecze reprezentacji, a potem wakacje, ale przede wszystkim dlatego, że dzisiejszy trening był ostatnim treningiem FC Bayern München z Pepem Guardiolą.

                Ariadna szybkim krokiem weszła na równiutką murawę w czasie, kiedy to Robert przebierał się w szatni. Wesolutko podbiegła do linii bocznej boiska i uczepiła się ramienia katalońskiego szkoleniowca. Szeroko się do niego uśmiechnęła.

– Dzień dobry, Mister.

– Dziesięć minut spóźnienia – zauważył.

– Wiem. – westchnęła – Przepraszam, to moja wina. Nie mogłam znaleźć butów, a Lewy nie chciał jechać beze mnie. Proszę się na nim nie wyżywać. A poza tym, zmieściliśmy się w kwadransie studenckim – napomknęła, a trener ryknął gromkim śmiechem.

– Nie, ty jesteś nie do podrobienia, Ari. – objął ją opiekuńczo ramieniem – Będzie mi cię brakować. – cmoknął jej skroń – Ale jakbyś miała ochotę na trochę deszczu, to jakiś kąt w Manchesterze się dla ciebie znajdzie.

– Dziękuję, Mister – wtuliła się w niego.

                Stali tak przez chwilę, aż nie rozległ się głośny okrzyk.

– Chłopaki! Ari przyszła! – wydarł się Vidal, a cała chmara zawodników monachijskiego klubu ruszyła dzikim pędem ku młodej Polce.


***
Z cyklu ogłoszeń parafialnych: rozdziały będą się pojawiały w piątki. Jeśli będzie problem z tym, by rozdział pojawił się w jakiś piątek, to znajdziecie taką informację w aktualnościach (klikacie na linijki w lewym górnym rogu bloga).
Za tydzień pojawi się Rafinha. ;)

* wers tytułowy - "This one's for you" David Guetta ft. Zara Larsson